BIRHTDAY BLOGS: ang katapusan

kung kaibigan kita, babasahin mo ito...

mula sa tiramisu, crayola at nissin chocolate wafer (tska kung anu ano pang kabitteran ko), hinahandog ko sa inyo ang marahil katapusan ng mga ito.

suko na ko sa pagiging bitter. nakakasawa din pala magmukmok sa sulok at humiling na sana nawa lamunin na ako ng lupa. hindi pala sa akin bagay mag-emo, wala kasi akong bangs.

pero higit pa sa wala akong bangs, hindi na din pala nakakatuwa ang kabitteran ko.

nalaman ko na kapag nagbibitter pala ako ay tatlong bagay ang nagagawa ko,



una- injustice sa mga taong nakakaappreciate sa akin

pangalawa- injustice sa mga kaibigang nagaalala sa akin

pangatlo- injustice sa Diyos ko na walang ibang ginawa kundi mahalin ako.



sa madaling salita, kriminal ako.

sa dinamidami ba namang injustice na ginawa ko sa mga taong nasa paligid ko edi syempre pwede ko nang isakdal at ipakulong ang sarili ko.

masama pala akong nilalang at ngayon ko lang nalaman yon.

pero hindi pa huli ang lahat.

matapang pa akong tumawid ng kalsada kasi alam kong hindi pa ako madadali dahil kailangan ko pang bumawi sa lahat ng taong ginawan ko ng masama.

kaya kung kaibigan kita at nabasa mo ito, sinasabi ko sa iyo ngayon palang, maraming maraming salamat at sorry kasi ang bulag ko para hindi makita na nanjan ka lang palagi. sorry kasi minsan nahahawaan kita ng kalungkutan ko. sorry kasi hindi nasasaktan pala kita sa tuwing ajit ako.

ngayon narealays ko na ang daming nagmamahal sa akin. yung pamilya ko, kamag anak ko, berkada ko, households ko, fa friends, yfl, yfc, mga anak ko at sa lahat lahat na nasa fonebook ko ang pangalan at numero.

higit sa lahat maraming maraming salamat at kaibigan kita.

at sana dito na nga natatapos, at hindi na kailanman babalik. ang birthday blogs.

nissin chocolate wafer

katatapon ko lang nung wrapper ng kinain kong wafer.

masakit kasi ang puson ko kaya napgdesisyonan ko na kumain ng tsokolate para humupa ang sakit. epektib naman. medyo nawala ang kirot.

hanggang ngayon nalalasahan ko pa ang matamis tamis pero mapait pait na lasa ng wafer.



kanina nabasa ko na naurong na pala ung araw ng praise concert.

dati kasi october 26 daw ito. siyempre natuwa naman ako kasi birthday ko yun kaya inimagine ko na kung ano yung mga mangyayari.

nakaplano na kung ano yung susuotin ko,bumili ako na bagong tshrit na maaring suotin ko sa araw na yun. nakaplano na din kung ano yung sasabihin ko sa mga babati sakin. prinaktis ko pa nga ng makailang beses sa harap ng salamin.

pero hindi na ito mangyayari.

wala na kasing special na mangyayari sa birthday ko.

walang metro con (paano kasi ay wala ako doon)

walang praise concert..

hindi special.

nalungkot ako siyempre.

pero sino ba naman ako para mangarap ng pagkatayog-tayog. nakakalula pala mangarap ng mataas. totoo pala na masakit bumagsak mula sa mataas.

siguro ngayon, natatakot ako na baka wala lalong bumati sakin sa birthday ko. paano kasi ay iba sa mga kaibigan ko ay masayang nanduduon sa metroconat makakalimutan na naman ako gaya ng dati, at karamihan naman sa mga bago kong kaibigan ay maaring hind ako batiin dahil hindi na kami magkikita sa birthday ko. wala na kasing okasyon nun.

mahirap pala magbirthday pag sembreak.

pero ayos lang. sa likod ng malungkot na alalahanin na marahil makalimutan na naman ng madla ang birthday ko, alam ko na marami pa ding nagmamahal sakin. kahit papano, blessed pa din ako.

sa huli, mapait pait man ang lasa ng nissin chocolate wafer, hindi mo ikakailang masarap pa din talaga siya.

oo mapait, masarap naman.

islouput

islouput ang tawag ng nanay ko kapag nagbabagal ako. yung tipong alas nuebe yung misa eh alas otso y media palang ako maliligo, at mahigit isang oras ako kung maligo. kaya tuloy kapag dumating kami sa simbahan, offertory na ang aming naabutan.

sabi ni papa, 'slow-foot' daw pala yun. binaybay lang sa tagalog. pwede ding 'slow-poke' pero di ko pa alam kung pano naging 't' yung 'k'. pero ganun na nga iyon.

kung tuwing linggo eh ganoon na nga ang drama sa bahay. sa inaraw araw ko din bilang isang nilalang sa mundong ito ay islouput ako.

kapag pe o kaya uwian eh lagi akong huli sa habulan.

laging nahuhuli.

napagiiwanan.

at kapag nagtagal, nabubura sa alaala.

hindi ko na silang kayang habulin. ni dulo ng kanilang buhok eh di ko na maabot. mabagal ako, nagmamadali naman sila. mukhang di na kami magtatagpo.

pero ang lahat ay nadadaan sa practice.

kung aaraw-arawin ko ang pagtakbo ay bibilis din ako. kailangan kong mahasa ang aking mga binti para tumulin ang aking pagtakbo.

kaya ko yon. madali ang magpractice. gagawin mo lang ang isang bagay ng palit-ulit hanggang sa makabisa mo na. ma-master ika nga nila.

pero hindi muna ako magprapractice.

kulang pa ko sa pahinga.

ayoko munang magmadali. natutuwa pa ko sa bilis na meron ako.

kaya hindi muna ako magprapractice. hindi ngayon.

basta ang alam ko, hindi ko man sila maabutan, sisiguraduhin ko na kapag lumingon sila, nandun pa din ako.

mabagal, pero sinisikap humabol.

tago-taguan (the taya edition)

dahil buwan ng wika ngayon kaya tagalog ulit

madalas akong taya sa tago-taguan at madalas akong naghahanap...

sa totoo lang hindi makatha ang pakiramdam ko ngayon.
walang kadramahan ang dumaloy sa aking kokote at wala lang talaga akong maisip.

hanggang sa umuwi ako at nagpersonality test na naman.

nawiwili ako sa mga personality tests. yung matapos mong sagutin yung iilang tanong nila ay sasabihin na nila kung anong fruit, icecream, cake, dessert, pie, cookie, bubblegum, candy, at kung anoano pang masarap sa mundo. madami pang ibang personality test at wiling wili ako sa pagsagot.

nalaman ko kanina na isa pala akong spontaneous idealist. masaya, madaldal, magulo, madrama, maingay, maarte, patawa, may buhay. kumabaga sa kulay, napaka-dilaw ko daw.

basta masaya.

naniwala naman ako. para kasing totoo. tsaka sa lahat ng test na kinuha ko, halos magkakapareho lahat. masaya daw ako. napakasaya.

pero parang hindi ako kuntento sa mga nababasa ko. hindi ako payag na masaya lang ako. hindi ako payag na tiramisu lang ang personality ko. hindi ako payag na isa akong banana.

kaya test pa din ako ng test. nalaman ko na na mint chocochip icecream ako, pati choco chip cookie, apple pie din daw, chocolate shake, milk chocolate, hot fudge sundae, ice cream cake...

at halos iisa lang an sinasabi nila.

pero subok pa din ako ng subok. baka kako mabago ang pagkatao ko.

pero hindi.

sa huli, mahirap maging taya sa tago-taguan. hanap ka ng hanap, minsan matagal pero mahahanap mo din. minsan nasa harap mo na pero maghahanap ka pa ng iba.

alam kong nahanap ko na ang sarili ko.

may iba lang akong hinahanap.

bola

bilang may tema ang karamihan ng blogs ko ay kailangan laro din ang pamagat nito. bola yung kahit ano na pwede ipambato sa kahit ano. dinidribble, sinasalo, shino-shoot. basta bilog at matalbog. pero hindi tungkol sa bola ang kwento ko. pero pwede din, kasi fish balls naman ang ugat ng kwento ko. ball pa din. ngayon ko lang ulit na-enjoy ang fishballs. kanina nakatikim ako ng shrimp balls, yung sa unang tingin ay mukhang kwekwek. pero lasang chicken balls tapos kumain din ako ng chicken balls pati fishballs tapos kwekwek na din dahil kulang yung chicken balls at fish balls at sa huli nag bopis pa ko sa may sta. lucia kasabay ng mga manong. ngayon lang ako ulit nakapag bopis matapos ang isang buwan. ang galing lang kasi simple joy talaga siya. yung feeling na sa palibot mo ay tila impyerno na pero nakatayo ka lang sa tapat ng bopisan at sa bawat kagat ng baga ng kung ano mang hayop yun eh tila nalalasap mo na ang langit. simple joy. grabe pero kahit gaano kasarap ang bopis sa tapat ng sta. lucia, ano naman ang sinabi nun sa saklap ng buhay ng mga bata na sa murang edad eh nagtratrabaho na? matapos namin kumain ni mj ng bopis, nakakita kami ng batang hirap na hirap sa kanyang dalang karton. sabi ni mj tulungan daw namin siya. kaya tinulungan namin. ambigat pala nung dala ng bata. hinatid namin siya sa kung saan ba niya dadalhin yung kumpol ng karton. malamanlaman lang namin na sa kariton sila nakatira at pamamalimos ang kanilang kabuhayan. naawa naman ako at doon ko narealays na maswerte pa pala ang pamilya ko. kahit gaano pa kami naghihikahos sa buhay. habang nasa biyahe, may sumabit na bata sa dyip na sinasakyan namin ni mj. ang payat niya at mukha siyang naglalako ng mani. nakakaawang tingnan lalo pa at kakakita ko pa lang doon sa pamilyang nakatira sa kariton. pagkaupo ng bata siniko ako ni mj at tinuro na yung bata pala ay sumisinghot ng rugby. tinanong ako ni mj kung pagsasabihan ba niya yung bata na tigilan yun. pero sabi ko yan lang yung kanyang hapunan. pero sa totoo lang, di ko alam yung gagawin ko. gusto ko man sabihan yung bata na tigilan niya ang pagsinghot alam ko naman na hihithit at hihithit pa din siya kasi yun na nga lang ang makakapagpabusog sa kanya. wala din naman kasi akong dalang pagkain kanina, ayaw ko din naman siya bigyan ng pera kasi baka sa iba pa niya magamit ang baryang ibibigay ko sa kanya. nakalulungkot kasi wala akong nagawa para sa bata. nalungkot ako kasi may naitulong ako sa batang may dala ng karton at wala naman akong nagawa para sa batang nagru-rugby. kanina, para akong tinamaan ng malupit ng bola. nayanig yung utak ko. sa totoo lang takot ako sa bola kaya noon kapag nagp-pe kami ay iniiwasan ko ito. pero kahit gaano ko pa iwasan ang bola, matatamaan at matatamaan pa din ako. parang kanina, kahit gaano pa ako magbulag-bulagan sa mga pangangailangan ng kapwa ko eh magkaroon pa din ng pagkakataon na hindi ko na maiiwasan ng makita ang katotohanan at gumawa ng paraan para masagip sila kahit sa simpleng paraan lang.

naisip ko lang, buti na lang pala nag bopis kami.

Tiramisu

sabi doon sa blogthting na sinubukan ko, isa daw akong tiramisu. tunog masarap naman kaya natuwa ako. yun pa nga yung nasa ad ng MY san grahams diba? pero malaman-laman ko lang na bitter pala ang tiramisu. proud pa ko eh noh, bitter naman pala. kaya naisip ko, baka nga sigro bitter ako sa maraming bagay kasi tiramisu ako. bitter naman talaga ako at aminado ako doon. pero ito, para sa akin, ang marahil ugat ng aking kabitteran sa mundo: HINDI AKO BINATI NG KARAMIHAN SA AKING MGA KAIBIGAN NOONG 18TH BIRTHDAY KO. siyempre, tumatak sa isip ko na 18 yun kaya special yun dapat. pero wala. akala ko, special ako, akala ko sapat na nafri-nend ko sila para batiin nila ako nung birthday ko. akala ko close na kami. mali pla ako. masasabi ko na doon nag-ugat ang "feeling of insignificance" ko. at doon din marahil nag-ugat ang takot kong makipag-kaibigan. baka kasi di nila ako batiin pag birthday ko. ngayon, liban sa takot akong makipag-kaibigan, takot na akong mag-birthday. baka kasi umasa ako na may babati sa akin, tapos biglang wala naman pala. ayoko lang masaktan ulit. sa totoo lang, hindi kasi ako makatulog kakaisip kng baki nga ba ako bitter sa maraming bagay. kaya dito ko na lang binuhos ang kadramahan ko. pero pinagdarasal ko din naman na malagpasan ko na ang takot. kahit yung takot lang. sa huli sabihin man nila na para akong tiramisu, bitter nga masarap naman.

crayola

sabi nila, crayola na lang daw kapag malungkot.

crayola kasi ang malanding term para sa 'cry' (cry-ola)

natawa na lang ako nang malaman ko ito, ngayon-ngayon lang. paano kasi napakamemorable ng crayola para sa akin.

crayola ang sikat na crayon noong gradeschool ako. yun lang ata ang brand na ginagamit namin sa classroom. mayaman ka kapag 24 crayons o higit pa ang laman ng box mo, pobre naman kapag 8 lang.

madalas na 16 yung crayola ko. masaya na ko sa 16. basta ba may yellow, okay na, masaya na.

pero, bihira kong gamitin yung yellow kong crayola.

ayokong napupudpod ang dilaw kong crayola.

kaya tinatago ko siya kapag may humihiram ng crayola ko. kaya imbes na 16, 15 na lang.

eh primary color pa man din ang yellow. kaya kapag walang yellow, walang color ang sun, stars, moon, rubber ducky, sunflower crackers at iba pa. walang buhay.

kaya walang nanghihiram ng crayola ko.

higit pa doon, sa katatago ko, nawawala yung crayola kong yellow. kaya mas malngkot

eto ang kwento,

noong byernes, gusto ko na mag'crayola'-ever. ewan, parang ginusto ko lang. pero dahil nasa mcdo kami kanina, tinago ko na lang.

kaya nawala na yung feeling na iiyak ako.

parang nalipasan ng gutom. ganun.

kaya malungkot ako. kulang kasi yung feeling.

pero kahit kulang yung crayola sa loob ng box, pwede ka pa namang bumili ng bago diba?

at least pag bago, kumpleto na, amoy national bookstore pa.

sa totoo lang, hindi ko pa nasosolusyonan kung ano na ba dapat ang mararamdaman ko. sa ngayon, magulo pa ang lahat.

hindi na kasi uso ang crayola.