LARO NG APOY (o playing with fire bilang hindi ko alam ang tamang salin)

ang silab, kapag lumaki, ay mahirap nang pundihin pa. lalo pa itong lalaki hanggang sa kainin na nito ang lahat ng kaya nitong maabot.

binilinan ako ni mama na bantayan si jojo kanina-nina lang. wala kasi ibang ginawa ang bata kundi maglaro ng apoy. bubuksan niya ang stove, tapos tatapatan niya ng papel at papanuorin niyang lamunin ito ng apoy. siguro, halos nakasampung beses na siyang nagsunog ng papel sa kusina.

nakakatakot sa totoo lang. bilang praning lang talaga ako, naiisip ko tuloy na baka masunog ang bahay namin. at paano nga kung magkagayon? mahirap na, wala pa man din si papa sa bahay. walang magbubuhta ng mga gamit. papanoorin ko na lang, kung magkataon, na lamunin ng apoy ang aming tahanan.

at sa likod ng kapraningan, at kaunting panic, pinapanood kong lamunin ng apoy ang sinunog na papel ni jojo. tinitigan ko kung gaano ang dating puting papel ay unti-unting nagiging itim na abo. ang dating kapakipakinabang, ngayon ay, marahil, basura na.

pero hindi man ang abo ang kapakipakinabang. pero ang init at ang silab mismo ang mahalaga. madaming silbi ang nagagawa ng silab at ng init.

habang pinapanuod kong kainin ng apoy ang papel, naisip ko na ako marahil ang papel. dating buo, may silbi. pero nilamon ako ng apoy. kinakain ako ng matinding pagmamahal ko sa Diyos. hanggang sa ako'y maging abo.

ang silab, kapag lumaki, ay mahirap nang pundihin pa. lalo pa itong lalaki hanggang sa kainin na nito ang lahat ng kaya nitong maabot.

ganoon ako kamahal ng Diyos ko. ganoon katindi ang pagmamahal niya sakin. sa tindi, nilamon na ako nito para maliwanagan nawa ang marami. at sa tindi ng pag-ibig na ito, nanalig ako sa kanya.

at sa lahat lahat, praise God!