pikon talo

bata pa lang ako pikon na ko.

kaya siguro hindi ako sinasali ng mga kaibigan ko sa kanilang mga laro kasi alam nila na kapag matalo ako ay iiyak na lang ako basta basta. lalo pa at lagi naman akong talo. bang lampa ko kasi.

nadala ko yun haggang pagtanda.

pikon pa din ako ngayon.

kaninang umaga lang ay napikon na naman ako. pano ba naman kasi ay late na naman ako. mga alas-nuebe y media na ay naghihintay pa din ako ng dyip pa-cubao. alas diyes ang pasok ko kaya medyo nagmamadali na ko. may dumating na dyip, sakto a-cubao ang byahe. kaso dadalawa na lang ang pwedeng sumakay. nakipagunahan ako sa mga taong nanduduon.

kaso nasawi ako. naunahan ako nung ale.

nang lumarga na yung dyip, sinundan ko ito ng tingin. sasabihin ko sa iyo, nang makita ko ang ale na utumakyat ng dyip ay maluha-luha na ko.

oo. napikon ako kaya naiyak ako.

napikon ako kasi inunahan ako nung ale sa pagsakay ng dyip. sa loob-loob ko ay mas kailangan ko namban sumbmakay dun, tsaka ako yuung unang nakakita sa dyip. bakit naman siya pa yuung nakaskay? bakit hindi ako?

magkahalong inis at awa s sarili ang naramdaman ko. gusto kong sumuka na lang sa gitna ng daan at huwag ng pumasok tutal late na din naman ako.

pero hindi nangyari yon.

nakapasok ako. late gaya ng dati. ginutusto kong dalhin yung pagkapikon ko hanggang klase. ginusto ko na mapikon at maginarte na lang buong araw. ginusto ko magkunot ng noo maghapon.

pero hindi dapat.

papanget ako. tsaka hindi maganda yun. kaya pinilit kong wag mapikon.

ang galing lang talaga. akalain niyo yun talo na pero panalo pa din sa huli?

akala ko talaga buwisit yung araw na to, pero hindi! masaya pala siya.

kahit na naghintay ako ng halos isang oras sa up para sa dyip ng katipunan, masaya pa rin sa huli. salamat sa kaibigan, kaklase, higit sa lahat sa Diyos ko. isama na din natin ang libreng ice cream at masayang kwentuhan sa ilalim ng flyover.

sa huli, mapikon ka man, ang mahalaga ay magpapatalo.

okay lang maging pikon. wag lang pikon-talo.

praise God! nakauwi din.