madaming beses na akong umasa na isa akong ugly duckling
dahil nga sa pangit akong nilalang nuong bata ako, umaasa at nangangarap ako na sa paglaki ko ay pang miss universe na ang ganda ko.
pero di nangyari yun
nag dise-otso ako na mukha pa ding uhuging ewan. kung tutuusin, mas pangit pa kaysa dati. tigyawatin, maitim, payat, baluktot ang katawan, dry ang buhok at marami pang iba.
maraming beses ko nang sinubukang magpaganda.
nasubukan ko na ang magpaderma
magwhitening soap
magdiet
magexcercise
magpahair-spa
magdasal na sana gumanda na ako bukas
at magboyfriend bilang pampa-lubag loob sa aking kapangitan.
pero walang nangyari, bampangit ko pa din.
siguro umaasa ako na matapos ko magpaderma ay kikinis ang balat ko gaya ng kay carmina.
siguro umaasa din ako na matapos magpa-hair spa ay pang commercial na ang buhok ko.
pero hindi lahat ng bagay ay instant.
sa tunay na buhay hindi uso ang magical transformations. hindi ka gaganda dahil sa halik ni prince charming o sa potion ni fairy god mother.
liban na lang kung ke tita vicky ka na pumunta.
pero hindi iyon ang punto, walang prince charming at fairy god mother ngayon, kaya walang magic. kung matutulog kang panget gigising kang panget. ganon.
pero kung tutuusin, wala naman prince charming sa ugly duckling, lalong wala ding fairy god mother. pero sa huli, gumanda ung maliit na bibe.
ang sabi ko lang naman eh sa kagandahan, walang instant-instant. si ugly duckling naghintay ng ilang taon bago maging magandang swan. at higit sa lahat, naniwala siya na darating din ang araw na malalalaman niya na ampon pala siya at makakapangasawa siya ng gwapong haciendero na balbon ang dibdib.
hindi pala, ibang kwento na yun.
pero sa huli, panget man si ugly duckling nuong duckling pa siya, ang mahalaga, lumaki siya sa kung ano siya dapat.
panapanahon lang yan.
gaganda din ako.
Monday, July 28, 2008
Wednesday, July 23, 2008
KSP
ang laki kong papansin.
mula noon hanggang ngayon.
kapag dati, di ako pinansin ay daramdamin ko ng todo-todo.
ngayon, kapag nakalimutan ako ay mas daramdamin ko lalo.
ang INSIGNIFICANT ng feeling.
yung kapag tumitingin ka sa pictures sa multiply at kahit gaano mo katagal hanapin ang mukha mo sa kung saan-saang sulok ay WALA ka naman pala.
yung kapag nagpla-plano ng gagawin para sa groupwprk/prodwork at tanging pangalan mo lang ang NAKALIMUTAN kaya wala ka tuloy gagawin.
yung kapag sa gathering, meeting, party, absent ka man o present, ay DI KA HINAHANAP ng mga tao at tila baga hangin ka lang na nadaan.
yung kapag online ka naman buong gabi pero WALANG KUMAKAUSAP sayo kahit gaano kaganda o kadrama nung stat message mo.
yung kapag WALANG NANGAGAMUSTA sa text, sa ym, sa multiply, sa friendster, sa e-mail, sa liham, sa post card, sa musical birthday cards atbp kahit na gaano ka pa kalungkot at gusto mo ng may kakausap sayo, dadamay, at sasabihan ka kung gaano ka na kaganda ngayong may bangs ka na.
minsan na nangyari sa akin ang lahat ng nasa taas kaya INSIGNIFICANT ako.
eto ang malabo dyan.
yung gusto mo magdrama kasi nga INSIGNIFICANT ka pero alam mo hindi lang talaga bagay sayo ang magdrama.
kaya MAGPAPAPANSIN ka na lang. para medyo magkasilbi ka naman sa mundo.
pero kere lang.
kasi kahit na gaano ka-INSIGNIFICANT nung feeling, kahit gaano ka-LONER yung dating, kahit gaano ka-DEPRESSING yung lahat-lahat, alam mo na sa likod ng pang-iisnab, pang-tataas ng kilay at pang-aapi physically, verbally, visualy, emotionally, grammatically, diagonally... alam mo na sa likod ng lahat ng iyon karamay mo naman si KRISTO.
mula noon hanggang ngayon.
kapag dati, di ako pinansin ay daramdamin ko ng todo-todo.
ngayon, kapag nakalimutan ako ay mas daramdamin ko lalo.
ang INSIGNIFICANT ng feeling.
yung kapag tumitingin ka sa pictures sa multiply at kahit gaano mo katagal hanapin ang mukha mo sa kung saan-saang sulok ay WALA ka naman pala.
yung kapag nagpla-plano ng gagawin para sa groupwprk/prodwork at tanging pangalan mo lang ang NAKALIMUTAN kaya wala ka tuloy gagawin.
yung kapag sa gathering, meeting, party, absent ka man o present, ay DI KA HINAHANAP ng mga tao at tila baga hangin ka lang na nadaan.
yung kapag online ka naman buong gabi pero WALANG KUMAKAUSAP sayo kahit gaano kaganda o kadrama nung stat message mo.
yung kapag WALANG NANGAGAMUSTA sa text, sa ym, sa multiply, sa friendster, sa e-mail, sa liham, sa post card, sa musical birthday cards atbp kahit na gaano ka pa kalungkot at gusto mo ng may kakausap sayo, dadamay, at sasabihan ka kung gaano ka na kaganda ngayong may bangs ka na.
minsan na nangyari sa akin ang lahat ng nasa taas kaya INSIGNIFICANT ako.
eto ang malabo dyan.
yung gusto mo magdrama kasi nga INSIGNIFICANT ka pero alam mo hindi lang talaga bagay sayo ang magdrama.
kaya MAGPAPAPANSIN ka na lang. para medyo magkasilbi ka naman sa mundo.
pero kere lang.
kasi kahit na gaano ka-INSIGNIFICANT nung feeling, kahit gaano ka-LONER yung dating, kahit gaano ka-DEPRESSING yung lahat-lahat, alam mo na sa likod ng pang-iisnab, pang-tataas ng kilay at pang-aapi physically, verbally, visualy, emotionally, grammatically, diagonally... alam mo na sa likod ng lahat ng iyon karamay mo naman si KRISTO.
Tuesday, July 22, 2008
pikon talo
bata pa lang ako pikon na ko.
kaya siguro hindi ako sinasali ng mga kaibigan ko sa kanilang mga laro kasi alam nila na kapag matalo ako ay iiyak na lang ako basta basta. lalo pa at lagi naman akong talo. bang lampa ko kasi.
nadala ko yun haggang pagtanda.
pikon pa din ako ngayon.
kaninang umaga lang ay napikon na naman ako. pano ba naman kasi ay late na naman ako. mga alas-nuebe y media na ay naghihintay pa din ako ng dyip pa-cubao. alas diyes ang pasok ko kaya medyo nagmamadali na ko. may dumating na dyip, sakto a-cubao ang byahe. kaso dadalawa na lang ang pwedeng sumakay. nakipagunahan ako sa mga taong nanduduon.
kaso nasawi ako. naunahan ako nung ale.
nang lumarga na yung dyip, sinundan ko ito ng tingin. sasabihin ko sa iyo, nang makita ko ang ale na utumakyat ng dyip ay maluha-luha na ko.
oo. napikon ako kaya naiyak ako.
napikon ako kasi inunahan ako nung ale sa pagsakay ng dyip. sa loob-loob ko ay mas kailangan ko namban sumbmakay dun, tsaka ako yuung unang nakakita sa dyip. bakit naman siya pa yuung nakaskay? bakit hindi ako?
magkahalong inis at awa s sarili ang naramdaman ko. gusto kong sumuka na lang sa gitna ng daan at huwag ng pumasok tutal late na din naman ako.
pero hindi nangyari yon.
nakapasok ako. late gaya ng dati. ginutusto kong dalhin yung pagkapikon ko hanggang klase. ginusto ko na mapikon at maginarte na lang buong araw. ginusto ko magkunot ng noo maghapon.
pero hindi dapat.
papanget ako. tsaka hindi maganda yun. kaya pinilit kong wag mapikon.
ang galing lang talaga. akalain niyo yun talo na pero panalo pa din sa huli?
akala ko talaga buwisit yung araw na to, pero hindi! masaya pala siya.
kahit na naghintay ako ng halos isang oras sa up para sa dyip ng katipunan, masaya pa rin sa huli. salamat sa kaibigan, kaklase, higit sa lahat sa Diyos ko. isama na din natin ang libreng ice cream at masayang kwentuhan sa ilalim ng flyover.
sa huli, mapikon ka man, ang mahalaga ay magpapatalo.
okay lang maging pikon. wag lang pikon-talo.
praise God! nakauwi din.
kaya siguro hindi ako sinasali ng mga kaibigan ko sa kanilang mga laro kasi alam nila na kapag matalo ako ay iiyak na lang ako basta basta. lalo pa at lagi naman akong talo. bang lampa ko kasi.
nadala ko yun haggang pagtanda.
pikon pa din ako ngayon.
kaninang umaga lang ay napikon na naman ako. pano ba naman kasi ay late na naman ako. mga alas-nuebe y media na ay naghihintay pa din ako ng dyip pa-cubao. alas diyes ang pasok ko kaya medyo nagmamadali na ko. may dumating na dyip, sakto a-cubao ang byahe. kaso dadalawa na lang ang pwedeng sumakay. nakipagunahan ako sa mga taong nanduduon.
kaso nasawi ako. naunahan ako nung ale.
nang lumarga na yung dyip, sinundan ko ito ng tingin. sasabihin ko sa iyo, nang makita ko ang ale na utumakyat ng dyip ay maluha-luha na ko.
oo. napikon ako kaya naiyak ako.
napikon ako kasi inunahan ako nung ale sa pagsakay ng dyip. sa loob-loob ko ay mas kailangan ko namban sumbmakay dun, tsaka ako yuung unang nakakita sa dyip. bakit naman siya pa yuung nakaskay? bakit hindi ako?
magkahalong inis at awa s sarili ang naramdaman ko. gusto kong sumuka na lang sa gitna ng daan at huwag ng pumasok tutal late na din naman ako.
pero hindi nangyari yon.
nakapasok ako. late gaya ng dati. ginutusto kong dalhin yung pagkapikon ko hanggang klase. ginusto ko na mapikon at maginarte na lang buong araw. ginusto ko magkunot ng noo maghapon.
pero hindi dapat.
papanget ako. tsaka hindi maganda yun. kaya pinilit kong wag mapikon.
ang galing lang talaga. akalain niyo yun talo na pero panalo pa din sa huli?
akala ko talaga buwisit yung araw na to, pero hindi! masaya pala siya.
kahit na naghintay ako ng halos isang oras sa up para sa dyip ng katipunan, masaya pa rin sa huli. salamat sa kaibigan, kaklase, higit sa lahat sa Diyos ko. isama na din natin ang libreng ice cream at masayang kwentuhan sa ilalim ng flyover.
sa huli, mapikon ka man, ang mahalaga ay magpapatalo.
okay lang maging pikon. wag lang pikon-talo.
praise God! nakauwi din.
Sunday, July 20, 2008
tago-taguan
tago-taguan maliwanag ang buwan...
hindi ko na malala ang sumunod. basta kailangan mo magtago hanggang makabilang ang taya ng hanggang sampu, minsan bente, minsan isang daan. tapos hahanapin ka ng taya. pag nahanap ka, pwedeng ikaw na autmatically ang taya. minsan naman paunahan kayo sa base. kung sino mahuli, siya na ang taya.
magaling ako magtago.
hindi kasi nila ako hinahanap.
pero mga bata kami noon. mga uhugin, pawisin at walang kapoise-poise na nilalang. mukha kaming mga tyanak na nagsisiksikan sa kungsaang-saang sulok sa buong bilding. minsan sa likod ng pinto, ilalim ng upuan, gilid ng hagdan atbp. maliliit kami kaya kasya kami kahit saan.
pero malaki na kami ngayon.
hindi na uso ang tago-aguan. masagwa na kasi para sa akin na sa laki kong ito ang magtago sa sulok-sulok.
pero sasabihin ko sa iyo, ang galing ko pa ding magtago.
sa tuwing titingin ako ng mga litrato ng kung ano-anong event sa kung saan-saang lugar ng kuung kani-kaninong camera eh bihira ko lang makita ang sarili ko. nandun naman ako. bakit kaya wala ako?
siguro kasi gaya ng bata pa ako eh hindi ako hinahanap ng mga tao.
pero ayos lang. hindi naman kasi sa lahat ng oras, noon nung kami pa ay naglalaro, ay hindi ako hinahanap. sa katunayan, madalas rin naman akong taya.
baka nga ganun.
taya ako kaya hindi ako hinahanap.
pero ganyan talaga.
wala man ako sa larawan, nandun naman ang mga kaibigan ko. at kahit papano, alam ko ang kwento sa likod ng litrato.
ang galing ko talaga mag tago.
hindi ko na malala ang sumunod. basta kailangan mo magtago hanggang makabilang ang taya ng hanggang sampu, minsan bente, minsan isang daan. tapos hahanapin ka ng taya. pag nahanap ka, pwedeng ikaw na autmatically ang taya. minsan naman paunahan kayo sa base. kung sino mahuli, siya na ang taya.
magaling ako magtago.
hindi kasi nila ako hinahanap.
pero mga bata kami noon. mga uhugin, pawisin at walang kapoise-poise na nilalang. mukha kaming mga tyanak na nagsisiksikan sa kungsaang-saang sulok sa buong bilding. minsan sa likod ng pinto, ilalim ng upuan, gilid ng hagdan atbp. maliliit kami kaya kasya kami kahit saan.
pero malaki na kami ngayon.
hindi na uso ang tago-aguan. masagwa na kasi para sa akin na sa laki kong ito ang magtago sa sulok-sulok.
pero sasabihin ko sa iyo, ang galing ko pa ding magtago.
sa tuwing titingin ako ng mga litrato ng kung ano-anong event sa kung saan-saang lugar ng kuung kani-kaninong camera eh bihira ko lang makita ang sarili ko. nandun naman ako. bakit kaya wala ako?
siguro kasi gaya ng bata pa ako eh hindi ako hinahanap ng mga tao.
pero ayos lang. hindi naman kasi sa lahat ng oras, noon nung kami pa ay naglalaro, ay hindi ako hinahanap. sa katunayan, madalas rin naman akong taya.
baka nga ganun.
taya ako kaya hindi ako hinahanap.
pero ganyan talaga.
wala man ako sa larawan, nandun naman ang mga kaibigan ko. at kahit papano, alam ko ang kwento sa likod ng litrato.
ang galing ko talaga mag tago.
Tuesday, July 15, 2008
instant
parang noodles
yung tipong just add hot water
paborito ko yung yakisoba
yung maanghang-anghang na ewan
may spicy chicken at savory beef flavor
sa skul kapag wala akong baong lunch, ito ang pinapatulan ko.
sa isang cup, solb ang kumakalam kong sikmura.
at three minutes lang kung lutuin!
yan kasi ang uso.
pabilisan.
kaya lahat instant. pati noodles.
higit pa sa instant noodles, instant pancit canton, instant spaghetti, instant message, instant ayos at kung anu ano pang ka-instantan sa mundo, pinaka malupit ang instant answers.
alam mo yung feeling na kakadasal mo pa lang sa isang bagay at darating na kaagad?
instant talaga.
hindi man three minutes, pero dahil sa sabik mo na masagot ang dasal mo ay instant pa din kahit na ba isang linggo mo na yun pinagdarasal.
eto ang kwento.
matagal ko na pinagdarasal na makapunta ulet sa isang YFC activity. miss ko na kasi sila. matagaltagal na rin kasi akong hindi nagpaparamdam sa kanila.
naalala ko pa nga na nuong isang linggo ay binati ko pa ang si ria at si leah na miss ko na sila.
pati rin pala ang mga ycom friends ko na sina karen, erik at djo. si mark din pala.
tsaka si kata din pala. at si ganito at si ganyan
basta. madami un.
pero praise God dahil instant answer talaga!
akalain niyo yun. covenant recollection namin nuong linggo.
nagpaprint kami ni part ng ids dahil nagkulang.
pagbalik namin ng layforce, aba eh nakita ako ni ate kat!
sabi nga niya may kasangga assembly sila nang araw na iyon sa second floor ng bilding.
huwaw!
makikita ko na ulet ang aking global friends!
at ganun nga ang nangyari.
sobrang wala akong masabi sa mga susunod na nangyari.
miss ko lang sila siguro
parang yakisoba.
saglit lang kainin.
pero yung sarap niya ay nadadala mo hanggang next class.
isa pang yakisoba!!! :D
yung tipong just add hot water
paborito ko yung yakisoba
yung maanghang-anghang na ewan
may spicy chicken at savory beef flavor
sa skul kapag wala akong baong lunch, ito ang pinapatulan ko.
sa isang cup, solb ang kumakalam kong sikmura.
at three minutes lang kung lutuin!
yan kasi ang uso.
pabilisan.
kaya lahat instant. pati noodles.
higit pa sa instant noodles, instant pancit canton, instant spaghetti, instant message, instant ayos at kung anu ano pang ka-instantan sa mundo, pinaka malupit ang instant answers.
alam mo yung feeling na kakadasal mo pa lang sa isang bagay at darating na kaagad?
instant talaga.
hindi man three minutes, pero dahil sa sabik mo na masagot ang dasal mo ay instant pa din kahit na ba isang linggo mo na yun pinagdarasal.
eto ang kwento.
matagal ko na pinagdarasal na makapunta ulet sa isang YFC activity. miss ko na kasi sila. matagaltagal na rin kasi akong hindi nagpaparamdam sa kanila.
naalala ko pa nga na nuong isang linggo ay binati ko pa ang si ria at si leah na miss ko na sila.
pati rin pala ang mga ycom friends ko na sina karen, erik at djo. si mark din pala.
tsaka si kata din pala. at si ganito at si ganyan
basta. madami un.
pero praise God dahil instant answer talaga!
akalain niyo yun. covenant recollection namin nuong linggo.
nagpaprint kami ni part ng ids dahil nagkulang.
pagbalik namin ng layforce, aba eh nakita ako ni ate kat!
sabi nga niya may kasangga assembly sila nang araw na iyon sa second floor ng bilding.
huwaw!
makikita ko na ulet ang aking global friends!
at ganun nga ang nangyari.
sobrang wala akong masabi sa mga susunod na nangyari.
miss ko lang sila siguro
parang yakisoba.
saglit lang kainin.
pero yung sarap niya ay nadadala mo hanggang next class.
isa pang yakisoba!!! :D
i feel happy like a happy meal
ito ay isang kakaibang feeling
kakaiba talaga
katumbas ng pagkain ng happy meal ng mcdo
yung masayang ewan.
yung masayang parang lutang.
yung masayang hindi nakakahawa.
chill lang kumbaga.
chill talaga.
as in chill literal.
malamig kasi kaya ganun marahil ang pakiramdam. parang centralized ang airconditioning ng mundo sa araw na ito. chill talaga.
grabe.
sa sobrang chill ko, ni magaral ay di ko na magawa. kaya keber na lang ako para sa quiz ko nang hapong iyon. ewan, nagtutumalon pa nga ko pagpasok kasi chill lang talaga.
tapos chill pa din paguwi.
malamig pa din kasi naulan.
hanggang sa sinimulan ko nang gawin yung plate.
aba eh lintik ayaw magbukas ng kompyuter dahil sira na naman ang keyboard!
tae
kinailangan ko tuloy baklasin ang manilaw-nilaw kong palapindutan. pero ganyan talaga. masaya naman.
kaya ito, praise God nakapagtype na din.
alam mo yung feeling na masaya kahit gaano kapakla ang lasa ng spageti?
yung masaya kahi gaano ka-bulok yung libreng laruan?
yung masaya kasi masaya. happy meal nga eh.
parang happy meal.
kakaiba talaga
katumbas ng pagkain ng happy meal ng mcdo
yung masayang ewan.
yung masayang parang lutang.
yung masayang hindi nakakahawa.
chill lang kumbaga.
chill talaga.
as in chill literal.
malamig kasi kaya ganun marahil ang pakiramdam. parang centralized ang airconditioning ng mundo sa araw na ito. chill talaga.
grabe.
sa sobrang chill ko, ni magaral ay di ko na magawa. kaya keber na lang ako para sa quiz ko nang hapong iyon. ewan, nagtutumalon pa nga ko pagpasok kasi chill lang talaga.
tapos chill pa din paguwi.
malamig pa din kasi naulan.
hanggang sa sinimulan ko nang gawin yung plate.
aba eh lintik ayaw magbukas ng kompyuter dahil sira na naman ang keyboard!
tae
kinailangan ko tuloy baklasin ang manilaw-nilaw kong palapindutan. pero ganyan talaga. masaya naman.
kaya ito, praise God nakapagtype na din.
alam mo yung feeling na masaya kahit gaano kapakla ang lasa ng spageti?
yung masaya kahi gaano ka-bulok yung libreng laruan?
yung masaya kasi masaya. happy meal nga eh.
parang happy meal.
Wednesday, July 9, 2008
recitation
alam mo yung feeling na alam mo yung sagot sa tanong pero di naman ikaw yung tinanatanong? yung kahit gaano ka na katagal magtaas ng kamay o kahit gaano mo man ito kataas itaas at iwagayway, iniisnab ka lang talaga ni maam.
marahil kasi lagi ka namang tinatawag dati. na sa inaraw araw ay ikaw at ikaw lang ang sumasagot. o baka naman kasi alam ng titser na kalokohan lang yung isasagot mo. maraming dahilan sa maraming pagkakataon pero sa lahat lahat isa lang ang mararamdaman mo:
na isa kang epal.
epal kapag papansin ng papansin di naman pinapansin. parang stalker na pa-cute ng pa-cute sa isang hot papa. at dahil sa kawirduhan ng stalker eh di na lang siya pinapansin ng hot papa.
epal kapag sagot ng sagot di naman tinatanong. parang tsismosang kapit bahay na makarinig lang na pinaguusapan si ganito o si ganyan eh sasabat na lang ng walang paalam. dahil sa stranger siya eh tataasan na lang siya ng kilay.
epal kapag kumakarir ng bagay na di naman niya trabaho. parang saksakan ng talinong classmate na kapag may group work ay sinosolo ang trabaho pero isinusumbat sa mga kagrupo ang nagawa niya. kadalasa'y walang tunay na kaibigan ang taong ganito.
nakakainis, nakakabwisit, nakakaputi ng buhok sa ulo, sa kilikili at sa binti ang mga epal. yung tipong hindi ka na nasisikatan ng sinag ng araw kasi malaki silang balakid sa buhay mo. yung tipong kahit di ka marunong magtaas ng kilay eh tataas na lang iyon ng kusa.
malungkot maging epal, lalo na kung ganyan gaya sa nakasaad sa itaas yung reaksyon sayo. wala ka na ngang kaibigan, wala ka pang pangalan dahil epal ang tawag sayo.
isang malaking epal.
pero sa depensa ng lahat ng epal, epal-epalan at kaepalan sa mundo, may mabuti naman silang nadudulot. gaya ng iba pang salot sa lipunan, halimbawa nito ay ang gagamba na kumakain ng peste. sabihin na lang natin na malaking tulong na ang kaepalan nila. isipin mo, na kung hindi epal si classmate edi pinaghirapan ninyo ng kuntodo yung group project. o kaya naman ay kung hindi epal si kapit bahay edi di mo nalaman na buntis na pala si ganyan. lalo na na kung hindi epal si stalker edi di mo nafeel na hot papa ka pala.
hindi sa lahat ng oras salot ang mga epal. gaya nga ng sinabi ko malaki pa nga silang tulong sa lipunan.
kaya lang naman sila naguumepal ay kasi naghahanap lamang sila ng pansin. naghahanap lang naman sila ng papansin sa mga kilos, porma, gawa, at lahat-lahat ng mabuti sa kanilang pagkatao. mabuti naman silang nilalang, wala lang nakapapansin sa kanilang abilidad.
kaya ko nasabi ito kasi epal din ako.
ako yung stalker na pa-cute nang pa-cute di naman cute. ako yung kapit bahay na tsismosa na sabat nang sabat di naman kausap. ako yung classmate, di man katalinuhan, ay karir nang karir ng trabaho di ko naman trabaho.
sa lahat ng kaepalan ko, nakatutulong man o nakakaperwisyo, natututo ako. unti-unti natututo akong lumugar sa tama. unti-unti natututo akong magbigay. unti-unti natututo akong magpakumbaba. siyempre kapag nagtagal, umaasa na buong-buo ko na matutunan ang tama. hindi naman dapat lagi kang nasa mali.
sa huli, pagbalik sa klasrum, gaano man katagal nang nakataas ang kamay ko, alam kong matatawag din ako. hindi man ngayong lesson na ito pero baka bukas, sa makalawa o sa malayon hinaharap. basta, kung doon ang tamang lugar, kung yun ang tamang oras edi doon ako lulugar.
recite lang ng recite. papansinin ka din ni maam.
marahil kasi lagi ka namang tinatawag dati. na sa inaraw araw ay ikaw at ikaw lang ang sumasagot. o baka naman kasi alam ng titser na kalokohan lang yung isasagot mo. maraming dahilan sa maraming pagkakataon pero sa lahat lahat isa lang ang mararamdaman mo:
na isa kang epal.
epal kapag papansin ng papansin di naman pinapansin. parang stalker na pa-cute ng pa-cute sa isang hot papa. at dahil sa kawirduhan ng stalker eh di na lang siya pinapansin ng hot papa.
epal kapag sagot ng sagot di naman tinatanong. parang tsismosang kapit bahay na makarinig lang na pinaguusapan si ganito o si ganyan eh sasabat na lang ng walang paalam. dahil sa stranger siya eh tataasan na lang siya ng kilay.
epal kapag kumakarir ng bagay na di naman niya trabaho. parang saksakan ng talinong classmate na kapag may group work ay sinosolo ang trabaho pero isinusumbat sa mga kagrupo ang nagawa niya. kadalasa'y walang tunay na kaibigan ang taong ganito.
nakakainis, nakakabwisit, nakakaputi ng buhok sa ulo, sa kilikili at sa binti ang mga epal. yung tipong hindi ka na nasisikatan ng sinag ng araw kasi malaki silang balakid sa buhay mo. yung tipong kahit di ka marunong magtaas ng kilay eh tataas na lang iyon ng kusa.
malungkot maging epal, lalo na kung ganyan gaya sa nakasaad sa itaas yung reaksyon sayo. wala ka na ngang kaibigan, wala ka pang pangalan dahil epal ang tawag sayo.
isang malaking epal.
pero sa depensa ng lahat ng epal, epal-epalan at kaepalan sa mundo, may mabuti naman silang nadudulot. gaya ng iba pang salot sa lipunan, halimbawa nito ay ang gagamba na kumakain ng peste. sabihin na lang natin na malaking tulong na ang kaepalan nila. isipin mo, na kung hindi epal si classmate edi pinaghirapan ninyo ng kuntodo yung group project. o kaya naman ay kung hindi epal si kapit bahay edi di mo nalaman na buntis na pala si ganyan. lalo na na kung hindi epal si stalker edi di mo nafeel na hot papa ka pala.
hindi sa lahat ng oras salot ang mga epal. gaya nga ng sinabi ko malaki pa nga silang tulong sa lipunan.
kaya lang naman sila naguumepal ay kasi naghahanap lamang sila ng pansin. naghahanap lang naman sila ng papansin sa mga kilos, porma, gawa, at lahat-lahat ng mabuti sa kanilang pagkatao. mabuti naman silang nilalang, wala lang nakapapansin sa kanilang abilidad.
kaya ko nasabi ito kasi epal din ako.
ako yung stalker na pa-cute nang pa-cute di naman cute. ako yung kapit bahay na tsismosa na sabat nang sabat di naman kausap. ako yung classmate, di man katalinuhan, ay karir nang karir ng trabaho di ko naman trabaho.
sa lahat ng kaepalan ko, nakatutulong man o nakakaperwisyo, natututo ako. unti-unti natututo akong lumugar sa tama. unti-unti natututo akong magbigay. unti-unti natututo akong magpakumbaba. siyempre kapag nagtagal, umaasa na buong-buo ko na matutunan ang tama. hindi naman dapat lagi kang nasa mali.
sa huli, pagbalik sa klasrum, gaano man katagal nang nakataas ang kamay ko, alam kong matatawag din ako. hindi man ngayong lesson na ito pero baka bukas, sa makalawa o sa malayon hinaharap. basta, kung doon ang tamang lugar, kung yun ang tamang oras edi doon ako lulugar.
recite lang ng recite. papansinin ka din ni maam.
Subscribe to:
Posts (Atom)
