"ang di marunong lumingon sa pinanggalingan..."

may mga chuvafied salawikain na nakadikit sa sa dingding ng sinag opis.

kaya naalala ko yung sikat na 'ang di lumingon...chuva'.

sa sobrang daming bersyon na narinig ko,di ko na tuloy alam kung ano ang tama.

minsan tuloy,gusto ko na lang isipin na baka nga ''may stiff-neck'' ang kasunod na linya. o yun ba yung ''kung matinik malalim''? hindi ko na alam. basta alam ko may kaparusahan ang hindi marunong lumingon sa pinanggalingan. o di kaya'y may pabuya kapag nalingon.

kaya tuloy mahilig ako mag-alala. kaya siguro halos lahat ng sinusulat ko ay pulos tungkol sa aking kabataan. kaya din marahil palagi kong binabalikan ang nakaraan kasi alam kong may kaakibat na katumbas ang makalimot.

kaya marahil kahit kinalimutan ko na, bumabalik pa din.

alam mo yung feeling na akala mo binaon mo na kasama ng magic lampin mo ang isang alaala sa kung saan/sino/ano man? tapos bigla bigla na lang itong babangon mula sa kanyang libingan upang multuhin at guluhin ang buhay mo ngayon,bukas at magpakailnaman?

minsan, hindi mo na kailangan pa lumingon, kasi minsan sila na mismo ang humahabol; nangpipikon, nangaasar at nagpapahabol pa kung minsan.

at sa pagkakataong ito,kahit gaano ako napipikon sa mga sirkumstansya, laking salamat ko pa din. buti nga at naalala ko pa, nang sa gayon "makararating ako sa aking paroroonan".

ayun mukhang nakuha ko na ang tama kasunod.

praise God!