TAKOT AKO SA PAPUTOK part2: nang humupa na ang putukan

sa wakas

katahimikan.

para sa akin, hindi ingay ang simula ng bagong taon. sa halip, ang katahimikan pagkatapos nito.

hindi dahil takot ako sa paputok kaya ko nasabi iyon, pero dahil alam ko, matapos ang bisperas ay ang paggising ko kinabukasan na katahimikan lamang ang kamumulatan ko.

at sa katahimikan, alam ko na marami pa ang mangyayari. na maraming mabuting bagay ang mangyayari.

nawawala ang takot ko sa bawat paggising ko. panatag, payapa, tahimik. tamang hudyat ng bagong taon para sa mga bagong pangyayari sa mga bagong makikilala sa mga bagong mapupuntahan sa mga bagong pagkakataon.

madaming bagong mangyayari. at nanalig ako, lahat ng iyon ay magiging mas mabuti, mas maganda, mas mainam.

madaming bagong makikilala. mula sa kanila, alam kong madami akong matutunang bago.

madaming bagong mapupuntahan. maaring malayo, maaring malapit, nang sa gayon lalo ko pang makita kung gaano kaganda ang mundo.

madaming madaming madaming bagong pagkakataon na hindi ko alam kung paano mangyayari, kung saan, at kung sino ang makikilala o kaya naman ay kasama. hindi ko alam. pero nanalig ako na magiging mas mabuti ang lahat.

mas mabuti, mas maganda, mas mainam. nanalig ako na ganyan ang mangyayari ngayong taon.

at dahil ang lahat ng katapusan ay simula lamang ng isa na namang bagong kabanata.

praise God!

p.s.
baka kasi malabo ang dating, sinikap ko lamang isalin sa filipino ang, sa aking palagay,tema ko para sa taong ito. kaya para maging malinaw ito ang aking tema: "greater things have yet to come". paumanhin sa malabong pagsalin.

TAKOT AKO SA PAPUTOK part1: mga kwento noong nakaraang taon atbp

takot ako sa paputok.

kaya habang tinatayp ko itong blog na ito ay naprapraning ako sa mga maaring marinig na putok mula sa labas ng bahay. sa bawat boom na naririnig ay napapatalon ako mula sa aking kinauupuan.

kaya takot ako sa bagong taon. natatakot ako kapag sasapit na ang araw ni rizal. pagkatapos kasi nito ay bisperas na ng bagong taon. at sa ilang oras ay magsisimula na ang sunod sunod sa putok mula sa mga papel na pinuno ng pulbura at iba pang kemikal.

takot ako sa paputok at sa bagong taon mula noong bata pa ako. mula noong hindi ko na matandaan kung kailan. at gaya ng mga nakaraang bisperas ng bagong taon, halos ganito lang ang ginagawa ko, umupo sa tabi nang may bulak sa tenga.

at masaya naakong ganoon. masaya na akong may bulak sa tenga. higit pa doon, masarap ang media noche kaya masasabi ko, gaya noong ilang araw nitong taon, na wala na akong mahihiling pa.

kung isusuma-total ko ang mga nangyari para sa taon, mahihirapan ako bilang sasaglit na lamang ang oras na natitira nang sa gayon ay mahabol ko pa ito hanggang bago mag-kinabukasan. napakadaming nangyari sa napakadaming tao sa napakadaming lugar sa napakadaming pagkakataon. at sa dinami-dami ng kung ano man yun, isa lang ang masasabi ko, gaya ng kanina at ng dati, wala na akong mahihiling pa.

maraming nangyari. minsan masama, pero mas madalas na mabuti. pero sa likod ng kung ano mang kasamaan ay karunungan.

maraming nakilala. madaming nakadaplisan ng palad, mapa-apir man o abre-siyete o sadyang hawak lang. sa mga kamay na nakamayan, sa mga mukhang namukhaan, at sa mga kung ano pa, salamat.

maraming napuntahan. may malayo,may malapit. ngayong taon, natuto akong pumunta sa kung saan-saan at mula dito nakita ko kung gaano kaganda ng mundo sa likod ng usok, dumi at polusyon nito.

at sa lahat-lahat, uulitin ko ng hindi ko/mo makalimutan, wala na akong hihilingin pa.

kahit pa takot ako sa paputok.

praise God!

bakasyonista blues: mga kwento kasama ni illuminada, dolores at eddie

sabi nila, "begin with the end in mind". kapag alam mo na kasi ang ending, alam mo na kung paano dadaloy ang kwento. pero hindi ko alam kung paano tatapusin itong akda.

kaya hindi ko din alam kung paano magsisimula liban sa hindi ito ang nakasanayan kong bakasyon.

kapag wala kasing pasok, mapa-sem break man o kahit sabado, linggo o lunes man, alam kong ang araw na ito ay para sa yfl, para magsilibi. at masaya ako dito.

kung walang asembli, may household meeting. kung walang household meeting, may service meeting. kung walang service meeting, may retreat. kung walang retreat, may camp. kung walang camp, may party, event, praise concert, conference, congress, fellowship, tambay, birthday, gala, sine at asembli ulit.

kaya laking taka ko kung bakit nasa bahay lang ako ngayong bakasyon.

hindi ako sanay. kahit na alam kong may gagawin naman (gaya ng mga youth camp na nahiya akong bisitahin at ang dyd na hindi ko na nadaluhan bilang hindi na ko pinayagan ng mga magulang ko) pumirme pa din ako sa bahay. kahit na labag sa sistema ng aking body organs, nakatengga lang ako.

buti na lang sinamahan ako nina illuminada,dolores at eddie. pati ng ilang penguin, si charlee, ilang weird na hayop, isang bugnuting waiter at ang tsismoso nitong kasama, mga puffle, polar bear, alimango, mga langgam, mga bubuyog, tsubibo, karusel, cotton candy, popcorn at kung ano pa.

sa pagtengga ko, hindi pala ako nagiisa.

hilig ko noong bata ako ang magbasa. ako pa nga, sa aking palagay, ang pinaka mabilis magbasa sa klase. pagbabasa lang ang hilig ko hanggang noong mag haskul ako.

hindi ko nga lang alam kung bakit pagtapak ko ng caleyj, nawala ang hilig ko magbasa. sa hilip, mas nahilig ako maglaro sa kompyuter.

pero hindi mo lang talaga maipagpapalit ang pers lab mo. kaya marahil ngayon, nabalik ako sa pagbabasa.

madami man akong namis, madami naman akong natutunan muli.

mahirap magsimula ng akda, lalo pa at malabo pa ang ending. gayunpaman may kasabihan pa din naman tayo "kapag may tiyaga, may nilaga". siguro pwede na itong nilagang ito.

praise God!

muli, nang maalala mo at maalala ko din: di mo maipagpapalit ang pers lab mo. :)

rakabay beybeh!

aaminin ko na,

tulog lang ang inatupag ko sa pangalawang araw ng bakasyon at nawawalan na naman ako ng creative juices.

tanging tulog,kama at unan na lang ang laman ng isip ko. sa totoo lang, ngayon sy iniisip ko kung pwede ulamin ang panaginip, dahil tinatamad na akong ngumuya, nang sa gayon humupa ang pagkalam ng aking sikmura.

pero hindi ako gutom. sa totoo nga ay halos masukasuka ako dahil pinilit kong ubusin ang pagkaing nakahain bilang galang sa ikadalawampung anibersaryo ng aking mga magulang.

pero hindi nga ako gutom. hindi rin ako busog. wala akong mailabas dahil wala din naman akong nilamon.

kaya sa kumot at kutson ko na lamang ibabaling ang aking atensyon. itutulog ko na alng ang perwisyo. baka sakaling sa paggising ko malamig na ang ulo mo. at baka pwede na ting iulam ang panaginip ko.

rakabay beybeh!

carnabal

carnabal ang tema ng magaganap na lantern parade ngayong taon.

kaya ang kulay-kulay muli ng fa. nagkalat na naman ang samu't-saring mga rubber foam. at salamat dito kaya nakahiga ako ng ilang mga sandali para humupa ang sakit ng aking likod.

alam mo yung feeling ng sa paghiga mo eh kuma-krak ang mga buto mo sa likod dahil nastretch sila mula sa matagal na pagkaka-tupi? yung sarap na nakalapat ang likod mosa medyo malambot-lambot na hihigaan, mapa kama man yan o kutson o rubber foam.

grabe,walang sinabi ang mainit na sinigang sa paghiga matapos ang maghapong paghuhula-hoop at pagtratrabaho.

yung tipong wala na kong hihilingin pa.

sa totoo lang,kung hindi ako nagkakamali,ay hindi pa ako nakapunta ng isang carnabal. (not unless,carnabal na ang tawag sa ek at star city) pero base sa mga napapanood ko,ang saya saya saya lang talaga ng makapunta doon.

masaya sumakay ng tsubibo,masaya kumain ng cotton candy,masaya kapag kasama ang mga mahal sa buhay. basta masaya ang lahat. gaya nga ng nasabi ko kanina, wala nang hihingin pa.

praise God!

para kay M[e]*

sumulat ako sa iyo, maria bianca,para paalalahanan ka na ang pangit pangit pangit na ng kamay mo.

magaspang, mamasamasa at namamalat na ang mga ito. meron pa kayang magtatangkang hawakan ang mga kamay mong iyan? malamang sa malamang, wala.

kaya nga marahil nauso ang kobyertos kasi walang may gustong kamayin ang kanin bilang ito ay malagkit. ganun din sa kamay.

at higit pa sa kamay mong pangit, pangit na din pati ang mukha mo.paano kasi ay lagi kang nagpupuyat. at tamad ka pa mag hilamos paguwi mo sa gabi kaya tuloy nananahan na ang polusyon ng kamaynilaan sa pores ng iyong mukha. yan tuloy para ka ng atis.

isamana natin pati ang dry mong buhok na parang walis pati ang madumi mong kuko na tinitirhan na ng kung ano anong germs. ah.pati na din pala ang baluktot mong likod at maitim mong balat. ang pangit pangit pangit mo lang talaga kung alam mo lang.

pero ang masama pa diyan, pangit ka na nga, pangit pa ang ugali mo. paano kasi ay masama kang nilalang. bilang katunayan, wala ng ibang lumabas sa bibig mo kundi kasamaan at marami ka ng nasasaktan sa pananalita mo. wala ka ng ginawang tama.

uulitin ko nang sa gayon ay matandaan mo. wala ka ng ginawang tama.

pero, maria bianca, kahit pa pangit ka, kahit pa taklesa ka, gusto ko ding ipaalala sa iyo na madaming nagmamahal sayo.

isipin mo ha, pangit ka nga pero kinakausap ka pa din ng maraming tao. sa katunayan eh dinadamayan ka pa nga nila sa panahong halos mamatay ka na sa pagod.

ito pa, masama man ang ugali mo eh sa paguwi mo naman sa bahay eh may nakahanda na kaagad na pagkain at pinagsisilbihan ka pa ng kapatid mong inaaway-away mo lang dati.

at kahit gaano pa kadaming tao ang nasaktan mo sa iyong pananalita, tandaan mong humihinga ka pa sa mga segundong ito na katunayan ng walang mintis na pagmamahal sayo ng Diyos.

ano pa ang hihilingin mo?

sa totoo lang, ang liham na ito ay para paalalahanan ka, higit pa sa estado mo ngayon, na madaming madaming madaming nagmamahal sayo at hindi ka karapat dapat sa pagmamahal na ito.

hindi ko sinasabi na magpatiwakal ka na dahil wala kang silbi pero nais kong ipamukha sayo na kahit gaano ka pa din kapangit eh hindi ito hadlang para mahalin ka nila. kaya dapat lamang na magpasalamat ka at tumanaw ng utang na loob.

at sa lahat lahat ng kapaguran, kahaggaran, kawindangan, kabangagan, kalokohan at kasayahan ito lang ang masasabi ko parasa iyo at para narin sa akin,

praise God!

-bianca

p.s. gumamit ka kasi ng lotion nang medyo gumanda-ganda naman ang iyong kamay.


*pasintabi kay RL at CP

"ang di marunong lumingon sa pinanggalingan..."

may mga chuvafied salawikain na nakadikit sa sa dingding ng sinag opis.

kaya naalala ko yung sikat na 'ang di lumingon...chuva'.

sa sobrang daming bersyon na narinig ko,di ko na tuloy alam kung ano ang tama.

minsan tuloy,gusto ko na lang isipin na baka nga ''may stiff-neck'' ang kasunod na linya. o yun ba yung ''kung matinik malalim''? hindi ko na alam. basta alam ko may kaparusahan ang hindi marunong lumingon sa pinanggalingan. o di kaya'y may pabuya kapag nalingon.

kaya tuloy mahilig ako mag-alala. kaya siguro halos lahat ng sinusulat ko ay pulos tungkol sa aking kabataan. kaya din marahil palagi kong binabalikan ang nakaraan kasi alam kong may kaakibat na katumbas ang makalimot.

kaya marahil kahit kinalimutan ko na, bumabalik pa din.

alam mo yung feeling na akala mo binaon mo na kasama ng magic lampin mo ang isang alaala sa kung saan/sino/ano man? tapos bigla bigla na lang itong babangon mula sa kanyang libingan upang multuhin at guluhin ang buhay mo ngayon,bukas at magpakailnaman?

minsan, hindi mo na kailangan pa lumingon, kasi minsan sila na mismo ang humahabol; nangpipikon, nangaasar at nagpapahabol pa kung minsan.

at sa pagkakataong ito,kahit gaano ako napipikon sa mga sirkumstansya, laking salamat ko pa din. buti nga at naalala ko pa, nang sa gayon "makararating ako sa aking paroroonan".

ayun mukhang nakuha ko na ang tama kasunod.

praise God!

poot-poot

naalala ko noong bata ako, naglalaro kaming magpipinsan sa computer chair sa opis ng tita ko. ginagawa namin silang kotse kasi may gulong yun. at habang iniikot namin ang buong pers plor ng opis ni tita, palakasan kami ng poot-poot.

poot-poot kasi ang tunog para sa amin ng busina.

narealays ko lang, minsan kelangan ko pala muna bumusina kasi baka makasagasa ako. lalo pa at malabo ang mga mata ko.

hirap pala maging motor-mouth.

pero kahit papaano, natuto naman ako.

praise God!