para sa mga madaling makalimot at madaling makalimutan

lagi na lang akong kinakalimutan.

o mas madalas na wala sa listahan [marahil, kinalimutan na nga].

halimbawa na nga ay nung unang roll call ng graduating students sa FA. marami kaming hindi natawag. akala ko naman normal lang yun, o baka naman dahil talagang hinold ni sir yung mga thesis grantees bilang hindi pa namin napapasa yung catalog sa kanila. pero biglang naglabas ng papel yung prof, listahan daw ng mga laude.

for a moment, umasa ako na baka umabot yung grade ko sa laude [kahit pa alam ko namang imposible yun]. napakapit ako sa upuan ko habang tinatawag ng prof yung mga pangalan ng laude. lumagpas na ng B. hindi ako natawag.

wala ako sa listahan ng graduating students.

wala naman akong deficiency. kumpleto na naman ang grade ko sa crs. nakapagbayad naman ang grad fee at tinawag naman yung ibang grantees, pero bakit hindi ako tinawag? nabahala ako. baka, kako, hindi ako makagraduate.

naayos naman agad ang problema. nakasama na ako sa mga sumunod na roll call [kahit pa sa ibang major ako natawag T_T]. kaya unti-unti, nawala ang pagkabahala.

pero makulit lang talaga ang tadhana. hindi na naman ako natawag kanina sa parangal.

dapat kasi tatayo kapag tinawag ang pangalan ng grantee. ready na nga ako eh. kaso lumagpas na ng B, wala pa ding bonjibod. hindi ko na nagawang isulat ang pangalan ko sa papel at iabot sa stage gaya ng sabi ni sir [mabilis kasi ang mga pangyayari, nagulat na lang ako at tapos na]. higit pa dun, ayos lang din naman.

nagtataka lang ako kung bakit lagi na lang akong nakakalimutan. at bakit nga ba tayo nakakalimot?

baka kasi may ayaw tayong maalala. o hindi lang tayo nakikinig maigi. pero ako, dun ako sa una. madami tayong ayaw maalala.

kahapon sana yung huling araw na malulubos ko yung student discount ko. pero, aba, ayaw nung manong tanggapin yung bayad ko. kesyo summer daw at walang pasok. sa isip ko 'pano kung may summer classes ako. at saka pag saturdays, sundays and holidays lang walang student fare ah!?'. pero sa isip ko na lang yun. dahil mas mahalaga sa akin yung paalala na sa isang araw, hindi na ko estudyante.

wala akong ayaw maalala. sa apat na taon na kasama ko kayo, wala akong kakalimutan. lahat ng oras kasama kayo, mahalaga. lahat ng pagkakataon, masaya. makalimot man ako ng pangalan, maalala ko naman ang oras na pinagsamahan.

sa huli naisip ko na, ayos lang kahit hindi ako natawag, madalas din naman akong nakakalimot ng pangalan. quits lang.