ARGHHH

STRESS T_T

i miss you like craaazy

i miss you like crazy / even more than words can say

usong uso yang kanta ng moffats na yan nung grade 3 ako. sila noon yung in. sila, noong 1999, yung justin bieber [kung tama man ang tantsa ko sa uso] natin ngayon.

naalala ko pa dati na sinayaw naming tropa yung 'i'll be there for you' nila noong christmas party namin. paborito din namin itong kantahin sa bidyoke kahit pa hanggang ngayon. iba talaga yung dating ng mga kanta noong kabataan ko [sila nina britney, n'sync, westlife, backstreet, m2m atbp], kahit pa mahigit kumulang isang dekada na ang nakaraan, patok pa din hanggang ngayon.

kaya nga ba pulos 'old school' ang kinakanta ko pag nagbibidyoke. sarap balikan ng nakaraan. sarap bumirit ng 'hit me baby' ni britney o kaya umindak sa 'stop' ng spice girls. pag rap naman, bet yung 'in the end' ng linkin park, papogi naman kapag 'get down' ng backstreet. iba't-ibang kanta para sa iba't-ibang bagay.

i miss you like crazy / every minute of everyday

nakakamiss nga. pero mas nakakamiss yung kabataan na kasabay ng pagka-uso ng mga kantang sa bidyoke na lang ngayon pumapatok. kung iisipin, hindi naman yung kanta ang nakakamiss, pero yung alaala sa likod ng bawat lyrics nito.

sa tuwing kumakanta ako ng 'don't say you love me' ng m2m, naaalala ko yung mga bakasyon ko sa pasig kasama ng mga pinsan ko kung saan matagal kaming tumatambay sa kwarto nila ate at ginugulo lang namin ang mga gamit nila, naghahanp ng make-up o mga lumang casette tapes. naaalala ko naman ang pagiging fan girl ko ng spice girls kapag bumibirit ako ng 'wannabe' kahit hindi ko naman talaga naiintindihan [maski nga mabigkas] yung lyrics ng kanta. alaala naman ni mark feehily, ang isa sa mga long time crushes ko, ang unang pumapasok sa isip kapag kumakanta ako ng 'if i let you go' ng westlife.

ang sarap balikan ng kahapon. bawat kanta, may katumbas na alaala. bawat alaala may katumbas na ngiti o pighati. pero hindi ba ang mga bagay na binabalikan ng tingin ay yung mga bagay na naiwan na at hindi pwedeng pulutin muli?

i miss you, miss you, miss you / i miss you like crazy

right minus wrong

hobby ko ang mag-exam.

excited na excited ako mag-aral noon. gustong-gusto ko yung nagrereview. gustong-gusto ko yung nagkukulay ng notebook. gustong-gusto ko yung nagre-rewrite ng lecture. excited na excited ako kapag mage-exam.

pagdating ng klasrum kinabukasan, ligayang-ligaya naman ako. makikisawsaw ako sa mga nagrereview, yung mga nagtatanungan, at magpapakitang gilas dahil feel na feel ko na ang dami kong alam. tapos kukuntsabahin ko na yung isa kong kabarkada para makipag-unahan sa pagsagot ng exam.

kinasasabikan ko yung pagdating ng test paper. humahaba yung leeg ko kapag nakita kong pumasok na yung taga-admin na nag-aabot sa titser namin nun. feel kong gusto ko na makita yung mga tanong. feel kong gusto ko na magsagot. at pag-abot ng paper, right minus wrong pala.

parang ayaw ko na mag-exam.

impatient kasi ako. ayaw ko yung nagtatagal sa isang tanong para lamang masinop at siguradong tama yung sagot. ayaw ko din yung nagiiwan ng blangko, hangga't maari ay puno ang papel ko ng sagot. para sakin, ayos lang ang kahit anong sagot, basta tunog tama at makatapos ako ng maaga. hindi ito uubra sa right minus wrong na exam.

mahirap kasi ang magkamali sa ganung klase ng exam. kahit gaano man kadami ang tama, basta mayroong mali, malaki ang tsansa na babagsak pa din [halimbawa sa 10 pts na exam, kahit pa 7 ang tama tapos bawasan ng 3 mali, edi 4 na lang yung score, bagsak at all levels!].

magulo, masaklap at hindi makatao, pero yan ang katotohanan ng mundo. ang buhay, parang exam, madalas right minus wrong. kahit madalas tayong tama at minsan lang magkamali, malaki pa din ang epekto nito sa ating pagkatao at sa pagtingin sa atin ng iba. gayunpaman, hindi tayo titigil hangga't wala tayo sa tama. hindi tayo titigil hangga't meron pa ding mali.

yan tuloy, parang namiss ko ang mag-exam.

FLAMES

sinubukan ko lang, baka kako iba ang kalalabasan.

dati kasi, noong nasa gradeschool ako, ang laki ng pag-asa ko sa pagsulat ng flames. malaki ang pag-asa ko na kapag maganda ang kalabasan [lovers, marriage, engaged, sweethearts], baka kako magkatotoo. baka kako para sa talaga sa akin yung crush ko noon.

big deal kasi dati ang crushes. kaya malaki ang pag-asa na sana, sana talaga, para kami sa isa't isa. naalala ko pa nga kung gaano ako humahagulgol kapag 'angry' yung lumalabas sa flames ko. paano kasi ay paulit-ulit kong fineflames yung pangalan namin ng crush ko noon, naalala ko grade five yata ako noon. una first name lang, tapos may apelyido na, tapos full name, minsan pa nga may alyas pa sa gitna baka sakali iba lumabas. big deal ang crushes. big deal na makasama 'siya' [kung sino man yun given a certain period] sa forever ko.

kaya paulit-ulit kong fineflames ang mga pangalan nila noon, baka kako iba ang kalabasan.

mahirap na. lalo pa at at stake ang forever ko dito. lalo pa at ayaw ko namang iasa sa papel at bolpen ang puso ko. lalo pa at puso ang usapan dito.

minsan, nakakaloko lang talaga. paulit-ulit akong nagfleflames baka sakali mas maganda yung kalalabasan, kahit pa iisang tao lang naman yun at pangalan lang naman ang iniiba-iba ko. puro baka sakali, puro pag-asa.

sinubukan ko ulit ngayon, matapos ang madaming taon, baka kako maiba naman.

kay myrna, ang bestfriend ko nung first year sa up

lumipas na ang maraming taon, pero andyan ka pa din.

dati icecream lang ang sagot ko sa kumakalam kong sikmura. bago ako pumunta ng klase ko sa math ay titigil muna ako sa pagitan ng AS at FC para kumain ng icecream habang kausap ang mga kaibigan. pagkatapos nun ay itutuloy ko ang paglalakad hanggang math.

myrna ang tawag namin sa bilihan ng icecream noon. paano kasi ay may myrna na nakapinta sa gilid ng kariton nito. dati pa nga naisip namin, baka naman may nahulog na babae, na ang pangalan ay myrna, dun sa pinag-gagawaan ng icecream.

pero sana naman hindi, kadiri yun. naiisip ko tuloy na baka kuko niya yung minsang nakagat kong malutong sa icecream ko noon. kadiri. pero ganunpaman, masarap pa din ang icecream ni myrna. masarap, dagdag pa natin ang tsikahan sabay ng pagkain nito. yung mga tawanan at asaran na hindi mapaparisan. wala nang mas sasarap pa.

andyan pa din si myrna matapos ang sem na yun.

hindi na nasundan ang pagtambay kina myrna noong sumundo na sem. nagkaiba-iba na kasi ang sked ng mga tao.

wala ng icecream. wala ng tambay. wala ng kwentuhan, asaran at kulitan sa pagitan ng AS at FC.

nagiba-iba na tayo ng tamabayan. may ilan sa casaa na, marami sa fa lang, ako naman sa vinzons. kung saan saan na. pero ano nga ba ang magagawa natin? kung merong isang bagay na sigurado sa mundo, iyong ay ang pagbabago. sa tinagal ng panahon, nagbago din tayo.

lumipas na ang maraming taon, andyan ka pa din myrna.

lampayatot blues

ako na ang lampa.

ako na ang palaging natitisod kahit pa sa patag, ako na ang hindi makaakyat ng bundok kahit pa may tungkod na, ako na ang may mahinang tuhod na hindi naman gutom.

palagi na lang. walang kadaladala.

minsan na akong sinabihan ng tita ko ka ang lanky ko kumilos. hindi daw yun maganda para sa isang babae. madalas pa nga akong naikukumpara sa mag pinsan ko. marahil dun na nga nagsimula yung insecurities ko.

lampa kasi ako.

BABY G: ang orasang sing tibay ng panahon

mahal ang oras.

lalo na nung nauso dati yung baby G na relo. yung umiilaw pag pinipindot. pwede ka tuloy tumingin ng oras kahit madilim.

hindi naman ako kailanman sumunod sa uso. kaya tuloy hindi ako nakatikim ng baby G, nakikita ko nga lang ito sa mga kaserbis ko, o kaya sa tv na suot ng mga artista. hindi ko alam kung ano ba ang special sa relong yun. basta ang alam ko, mahal yun.

mahal kasi, baka kako, sing tibay ito ng panahon.

ginoogle ko kung ano na nga ba ang baby G. parang iba na siya sa naalala ko, parang mas makulay yata dati. pero ganun pa din yata ang pangako nito sa mga mamimili, matibay. "ice-resistant" daw, bungad sakin ng webpage na sinilip ko. mula noon [sabi sa nabasa ko 1983 pa daw may ganun. Gshock kung saan nagmula ang baby G], hanggang ngayon, matibay pa din.

mahal kasi matibay. mahal kasi tatagal. mahal kasi ang oras.

pero gaano man kamahal ang oras, hindi ito mabibili.