AGHHH! DELUBYO!!!

delubyo nga.

alinsabay ng delubyo na dinulot ng bagyo ay ang delubyo ng acads ko.

hay buhay nga naman.

lollipop galore

lahat naman tayo mahilig sa masarap.

naalala ko noon, halos araw-araw ako kung bumili ng lolipop sa may amin. yung frooty ba yun? meron silang kung ano-ano. may may babol gam sa loob, may may chocolate [sa loob din, magugulat ka na lang may lumalabas na na chocolate bigla], may steady lang [normal lang na lolipop kumbaga, comes in strawberry, cherry, green apple, lemon, orange, grapes, what else], may chocolate flavored [na infused with, o half ay strawberry, orange, milkchocolate, darkchocolate], at kung ano pa. 

lahat masarap.

kaya minsan mahirap pumili. minsan mahirap isipin kung alin ang bibilhin. buti na lang kako madalas isang klase lang yung meron, yung flavor na lang yung iisipin. dami dami kasing sucker sa mundo.

pero mahirap pa din maging sucker. shucks ang loser. agh.

kahit pa masarap ang lolipop.

BIBA! para sa best group ever at sa buong tropa

ilang araw na lang ba? delibs na.

halos hindi tayo nagkita-kita [kung tutuusin hindi ko naman talaga kayo madalas makita bilang lagi naman akong wala] nitong linggo. paano pa kaya sa susunod, lalo pa at hinahaggard na natin ang ating mga thesis.

naalala niyo pa ba? noong medyo maluwag at masasaya pa ang mga buhay natin? ang mga all-nighters? yung mga panahong alam nating kaya nating magmilagro ng ground-breaking, awe-inspiring, jaw-dropping presentation ng isang gabi lang? yung mga panahong keri lang?

grabe lang yung set-up nun, pag-alala ni pao nung minsan, didiretso tayo kina nads, tapos maguusap saglit. sa paguusap o brainstorming, magsisimula na kaming magtalo ni tim [bilang lagi naman kaming nagtatalo, nagpapayabangan for more]. matapos magtalo mapipikon naman si tish dahil maingay ako. at pagkatapos akong pagsabihan ni tishie ay magse-self pity ako ng mga isang oras mahigit.

hay. ang saya noon ano?

tapos sa isa naman nating klase, dun naman tayo kina mico para sa masarap na tsibog [masarap din naman kina nads, maraming salamat sa mang inasal na bukas pa hanggang 3am!]. kung saan-saan na din tayo/kayo napunta  sa paghahanap ng masarap na pagkain. noon, bago tayo pumunta ng mang inasal ay nagco-coffee bean muna tayo, kahit pa si tim lang naman talaga ang bumibili noon ng kape makapag-stay lang tayo para sa wifi. nakapag-chili's din kayo noon. sayang umalis ako kaagad noon, nakajackpot tuloy kayo nang wala ako. paborito din natin yung shawarmahan malapit kina mico. yung shawarmang jampacked sa laman! the best yun kahit pa tumatawid pa ko para bumili ng icecream sa may tapat bilang hindi naman ako mahilig sa shawarma. andyan din ang luto ng mami ni tish. ang the best na sinigang at spageti, pati na din pala ang overflowing supply ng tsitsirya at stiko. at higit sa lahat, sino ba naman ang makakalimot sa ating isaw-escapades! matapos nun sinumpa kong hindi na ko kakain na isaw muli [kahit malayong matupad yun bilang masarap naman talaga ang isaw].

hindi natin makakalimutan ang pagkain. pero lalong hindi natin makakalimutan si jona at ang nagdadasal na isda. naalala ko pa, si jona ay pinanganak natin sa sarah's at ang nagdadasal na isda ay sa coffee bean. at kung hindi ako nagkakamali, dahil yun kay jona at tinawag natin ang ating grupong 'best group ever' [ang grupong malakas manalig o baka naman kasi bertdey ni nads nung presentation natin nun].

paano na kaya tayo ngayon tayo ay kanya-kanya na? wala nang nads na masipag gumawa ng posters at storyboards [sa kanya din pala kami palaging tumutuloy. hooray denara!]. wala nang tim na magaling na photographer at maasahan sa mga konsepto [hindi man sa kanya nanggaling ang fedora hat ni jona, siya naman yung nagpauso na takpan ang isang mata niya gamit nito at yun na ang tumatak sa lahat]. wala nang tish na oc-oc at madalas ajit [isama na din natin ang forever tagagawa ng radio ad]. wala nang pao na magdidivide ng workload sa lahat [at syempre tagapuri ng pagkain 'ang saraaap']. wala nang mico na magaling magluto. wala na din pati ang tropa. wala nang mon na maasahan sa kahit saan. wala nang uds na taga-kwento ng kung ano. wala nang carla e. na madalas ding ajit gaya ni tish. wala nang carla cruz na tila laging naliligaw at confused ba. wala nang andy na maasahan sa kahit anong musika. wala nang mark, wala nang kris, wala nang arly, wala nang guia, wala nang paul, wala nang piya, wala nang jaz, wala nang chalk, wala nang tumatamabay sa likod.

wala nang tumatambay sa likod. ang lungkot.

ilang araw na lang ba? naku, delibs na.

oomph at kung ano pang mga onomatopeia [kung tama man ang spelling ko]

oomph.

may kinwento sakin si patty tungkol at nasabi na lang niya na 'oomph'.

kung ano man yun.

S-L-O, slow

mabagal kasi akong maka-gets.

madalas akong tinatawag na ganito ni dru. sa kanya ko nga itong unang narinig. S-L-O, slow. mabagal. ako yun.

ako na ang laging nahuhuli matapos kapag may kainan dahil bawat subo may kasamang limang kwento. ako na ang laging napagiiwanan kapag naglalakad bilang mabilis pala talaga maglakad ang mga lalaki kaysa sa babae. ako na ang umaabot ng mahigit tatlong oras bago makaalis ng bahay sa dami ng seremnonyas. ako na ang mabagal mag-draft ng kung ano bilang isang malaking sagabal ang facebook. ako na ang mahina maka-pick up ng joke at lahat ay tumatawa na ako na lang ang hindi pa.

ako na ang mabagal maka-gets.

minsan kasi may mga bagay na malabo sa paningin kaya kelangan pa ng paliwanag. pero may mga pagkakataon din naman na may paliwanag nga, wala namang nakikita.

masyadong malabo ang mga bagay. masaydong malabo. kelangan ng paliwanag.

mabagal nga kasi akong makagets.

koala bear baby

Parang koalang nakakapit sakin si Jevan kanina. Dapat kasi ay mag-aaral siya ng spelling ng numbers pero dahil kakakain lang niya, at gaya ng isang normal na pasaway na bata, ay tinatamad siyang mag-aral. Hindi ko siya masisisi, ako man ay tinatamad magsulat ng thesis proposal ko kanina, siguro gawa na din ng panahon - maulan kasi at malamig. Kaya ang tagal-tagal niyang hawak ang reviewer na gawa ni Mama habang nakatayo sa may tabi ko. Nagpapa-kyut at nilalamutak ang papel na hawak niya. Malakas kasi sakin ang bunso kong kapatid, kaya nadala ako ng pagpapa-kyut niya. Hinagip ko siya at pinaupo sa may hita ko baka sakali makumbinsi ko si Jevan na mag-aral. Binilinan din kasi ako ni Mama na turuan siya ng spelling. Balak ko noon ay basahin namin nang malakas ang nakasulat sa papel. Pero niyakap ako ng bata. Para siyang koalang nakayakap sakin kanina. Mahigpit ang kapit. Tila takot na baka bumitaw ako. Pero ano ang kailangan niyang ikatakot? Mahal ko siya at mahal niya ako, hindi pa ba sapat iyon para mapanatag siyang hindi ko siya pababayaan? Walang dapat ikatakot. Pero sa pagyakap niya sakin kanina naramdaman kong may sinat na naman si Jevan. May sakit na naman si Jevan. Hindi na ito bago bilang sakitin naman talaga siya, pero malungkot pa rin yun. Minsan pa nga naaawa ako sa kanya kasi hindi siya makapag-laro gaya ng isang normal na bata. Hindi naman kasi siya normal na bata, mayroon siyang butas sa puso kaya mabilis siyang hingalin. Hindi rin siya makapagsalita nang maayos dahil nahihirapan siyang huminga. Kaya tuloy hindi siya maintindihan ng karamihan. Sabi ni mama, ‘weakling’ daw ang tingin sa kanya sa klase nila noon. Pero hindi siya ‘weakling’, hindi lang siya pinalad. Hindi man siya pinalad ng isang normal na buhay, nakakalibang naman panoorin si Jevan. Sinisikap niyang maging isang normal na bata. Nakikipaglaro sa mga normal na bata kahit napapagod siya agad at nakikipagusap sa mga normal na tao kahit na nahihirapan silang intindihin siya. Naiintindihan ko si Jevan kahit pa hindi ko mawari ang kanyang mga sinasabi. Hindi naman kasi kailangan ng salita para magpahayag ng damdamin. Nung niyakap niya ako kanina, narinig ko ang hirap niyang paghinga at ang mabilis na tibok ng kanyang puso. Mainit na naman si Jevan, gaya nu'ng mga nakaraang araw. Mukhang hirap na hirap na naman siya. Nanghihina na naman ang kanyang katawan. Parang koalang nakakapit sakin si Jevan kanina, kaya tuloy dinig na dinig ko ang mabilis niyang paghinga.

si juan tamad at ang mahigit na 47 na kanta sa aking playlist

ako na ang tamad.

kanina pa nakabukas ang aking kompyuter pero hindi pa din ako tapos sa kaing thesis proposal. nakatapos na ako ng mahigit na 47 na kanta sa playlist ko [partida naulit ko ng 33 beses yung isang kanta at yung ilan ay tigatlo o higit pa], pero hindi pa din ako tapos. liban sa ilang mga salita na tinanggal ko dahil hindi na sila kailangan.

hindi na umuusad ang thesis ko. lumipas na ang sandamakmak na kanta pero ayun pa din siya. one page pa din gaya nung iniwan ko siya para maligo kaninang alas singko. umikli pa nga dahil madami na din akong nabawas na salita.

lintik yan, ako na nga ang tamad.

ako na ang wala pa ding maayos na thesis proposal hanggang ngayon. masyado yata akong nalilibang magfacebook at maggoogle ng mga bagay. mahirap na ang may internet, madaming distractions. madaming napagbabalingan ng atensyon. yan tuloy mabagal ang pagusad ng gma bagay.

mabagal, parang trapik sa katipunan kapag alas siyete ng umaga. mabagal, parang susong iniwan sa kalye. mabagal, parang kompyuter na maliit pa sa 1g ang ram. mabagal, parang panliligaw ng isang torpeng lalaki. mabagal, parang ang pagusad ng thesis proposal ko.

hala ayan, umulit na ang playlist ko. ako na nga ang tamad.