PANCIT NA NAMAN! mga kwento ng kumakalam na sikmura

minsan, hindi pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura.

mahigit bente-kwatro oras na ako sa opisina ng kule.kahapon, iniwan ako ng mga tao at tanging ang mga ate at si mang romy na lang ang kasama ko; ang mga ate, si mang romy at ang kumakalam kong sikmura.

walang tulog, walang kain, walang celpon, walang muwang, walang ligo ni hilamos. ganyan halos ang hitsura ko kahapon. nagbalak na akong bumaba para bumili ng pancit canton nung medyo maaga-aga pa. kaso naalala ko, ganun pa din nga pala ang suot ko. nakakahiya naman makita ng mga tao na hindi ako nakaligo.

pancit na naman. sabi ko sa sarili ko. ni minsan yata ay hindi lumampas ang pagkakataon na kumain ako ng pancit kapag press work. mura lang kasi at nakakabusog naman kahit papano. pantawid gutom ikaw nga nila.

pero hindi lamang pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura. kaya kahit pa kumain din ako nung kinahapunan, parang may kulang pa rin. sa katunayan, marami-rami din akong kinain. pero hindi ako nabusog. hindi ako nakuntento.

at umuwi ako na masakit ang ulo. tila lumulutang sa hilo, sa puyat at sa gutom. maka-ilang beses na din akong nakaidlip sa byahe at mabuti na rin ay hindi ako lumampas ng bababaan.

pancit na naman. hindi na nga marahil mawawala sakin ang pagkain ng instant malamnan lang ang sikmura. hindi rin mawawala ang madaming beses na minadali ko ang maraming bagay matapos lang ang mga ito.

baka nga ganun. kaya hindi ako nabubusog sa instant. kasi minadali ito. hindi pinaghihirapan at hindi binubuhusan ng puso. baka yun ang kulang. baka yun ang wala. baka iyon ang kailangan ng aking sikmura.

kasi hindi pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura. at ngayon, busog na busog na ako.

amen