sige ka, pag di ka natulog, di ka na lalaki

walang masabi. paano kasi ay siesta at lahat ng tao, maski utak ko, ay natutulog. pero hindi kailangan gising para matuto.

naalala ko dati,kapag ganitong oras, pinapagalitan ako ng katulong namin dahil kailangan ko na daw matulog. hindi daw kasi ako lalaki kung hindi. at hahabulin na ako ng walis dahil nga ayaw ko pa at mulat na mulat pa ang aking mga mata. hindi na nga lang ako kasing bibo noon. marahil tumanda na rin ako at madaling mapagod.

matutulog na sana ako kanina, kaso masyadong mainit na halos lumangoy na ako sa sarili kong pawis. kaya pinili ko na lang ang humarap sa kompyuter para maglaro.

maglaro at magpalipas ng oras sa pagsagot ng mga quiz as facebook. at pagpilit sa sarili na magblog kahit pa wala na talagang lumalabas sa utak ko dahil nga natutulog na ito.

pero hindi kailangang gising para matuto. hindi kailangang mulat para maging marunong.

ewan ko ba. wala mang lumalabas sa aking kokote, marami naman pumapasok. maraming natutunang bago.

kung dati, wala akong kapaguran sa paglaro. ngayon, gusto ko naman umupo at matuto. baka nga kasi tumatanda na talaga ako. at minsan nang naubos kaya ngayon ay bubuwelo muna ako. para sasusunod lahat ng matutunan ko, nakapikit man o hindi, maibabahagi ko.

mami, may skehlie na lilipad sa kitchen

kahit pa madalas bulol at nabubuhol ang salita ng bata, naiintindihan pa din natin ang gusto nila sabihin.

noong isang gabi sabi ni jevan habang nanunuod kaming tv. "mami, may skehlie na lilipad sa kitchen!" nakuha naman namin kaagad. siguro nasanay na din kaming mag-anak sa ganong pagsasalita ng bunso kong kapatid. may diperensya kasi siya sa puso at tila mahirap huminga kaya tuloy nadamay pati pananalita. ibig sabihin ni jevan, may scary daw na lumilipad sa kusina namin at natatakot siyang lumabas para kunin ang kanyang teddy bear.

at agad lumabas si jolo (isa ko pang kapatid) para silipin kung ano man iyon.

kasi kahit pa bulol at nabuhol ang salita ni jevan, naiintindihan namin siya. kasi mahal na mahal aming kapatid at ayaw namin ang nagagambala siya.

at bilib ako sa kapatid ko, kasi hindi siya nagatubiling magsumbong. alam niya kasi na hindi niya kayang harapin ang kung ano man yung lumilipad sa kusina, kaya tinawag niya ang aming atensyon. dahil mas malaki kami. dahil mas kaya namin at malaki ang tiwala niya sa amin.

at dahil nagtiwala siya, nagawan ng paraan. at hindi rin siya natakot na baka hindi namin siya maintindihan. dahil kahit gaano man sya kabulol o nagkabuhol-buhol ang kanyang mga salita, dahil mahal namin siya , nagkakaintindihan kami. at handa kaming gawin kahit ano para sa kanya.

amen

gaya gaya puto maya

hinding hindi ko makakalimutan ang komersyal ng nestle noong bata ako. "ang ginagawa ng matanda, sa mata ng bata, laging tama..." o kung tama nga ba ang pagkakaalala ko.

pero ganun na nga. ano man ang gawin ng nakatatanda, palaging tama para sa mas nakababata. at gagawin din nila kung ano man iyon dahil nga para sa kanila ganun ang tama.

at minsan kahit ang mali, nagmumukhang tama. at tama minsan nagmumukhang mali. at kung ano man iyon gagayahin pa din ng mas nakababata. kaya lalo tuloy sila nawawalan ng konsepto ng tama at mali.

at kahit anong gawin ko ay tama sa mata ng mga alaga ko. dahil nanay ang taguri nila sakin, at mga anak ang taguri ko din sa kanila, lahat ng kung ano ako ay halos ganun din sila.

ganun pala yun. kaya pala kung anong konsensya ko na lang tuwing may ginagawa akong mali. kung anong bigat sa loob tuwing wala na ako sa tama.

kasi lalaki silang buhaya. lalo pa kung hindi ko iwawasto ang dapat.

dahil kung ano man ang gawin ko, yun dapat ang tama.

amen

lampayatot

si elaine kasi.

kapagka siya ang kasama ko palagi na lang ako natitisod, nadadapa, natatapilok. at minsan nakakahiya na lang talaga. ako itong matanda, ako pa itong inaalalayan niya.

nakakahiya.

madalas din kasi akong inaalalayan ng mga mas nakakabata sa akin. madalas din kasi ako kung magkamali, madalas akong wala sa tama. at kung sino pa iyong mas bata, sa kanila ko pa napagtatanto na mali na pala ako.

palagi kasi akong natitisod, nadadapa at natatapilok kahit pa noong bata ako. lampa nga raw ika ng marami. liban sa mahina ang tuhod ko ay payat din ako. lalo pa tuloy akong napintasan bilang lamapayatot.

nakakahiya.

matagal-tagal na din ang pagiging lampa ko. nakakalungkot na hanggang ngayon, ganun pa din ako.

lampa pa din.

ngayon nga lang, hindi lang tuhod ang mahina sa akin pati na din ang loob.

nakakahiya man pero laking salamat ko at mayroong umaalalay sa akin, kahit pa madalas mas bata sila sakin. madapa man ako, panatag ako na may tutulong sa akin patayo.

hindi na ako mahihiya, mabuti nang maging lampa basta ba nakakatayo.

amen

PANCIT NA NAMAN! mga kwento ng kumakalam na sikmura

minsan, hindi pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura.

mahigit bente-kwatro oras na ako sa opisina ng kule.kahapon, iniwan ako ng mga tao at tanging ang mga ate at si mang romy na lang ang kasama ko; ang mga ate, si mang romy at ang kumakalam kong sikmura.

walang tulog, walang kain, walang celpon, walang muwang, walang ligo ni hilamos. ganyan halos ang hitsura ko kahapon. nagbalak na akong bumaba para bumili ng pancit canton nung medyo maaga-aga pa. kaso naalala ko, ganun pa din nga pala ang suot ko. nakakahiya naman makita ng mga tao na hindi ako nakaligo.

pancit na naman. sabi ko sa sarili ko. ni minsan yata ay hindi lumampas ang pagkakataon na kumain ako ng pancit kapag press work. mura lang kasi at nakakabusog naman kahit papano. pantawid gutom ikaw nga nila.

pero hindi lamang pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura. kaya kahit pa kumain din ako nung kinahapunan, parang may kulang pa rin. sa katunayan, marami-rami din akong kinain. pero hindi ako nabusog. hindi ako nakuntento.

at umuwi ako na masakit ang ulo. tila lumulutang sa hilo, sa puyat at sa gutom. maka-ilang beses na din akong nakaidlip sa byahe at mabuti na rin ay hindi ako lumampas ng bababaan.

pancit na naman. hindi na nga marahil mawawala sakin ang pagkain ng instant malamnan lang ang sikmura. hindi rin mawawala ang madaming beses na minadali ko ang maraming bagay matapos lang ang mga ito.

baka nga ganun. kaya hindi ako nabubusog sa instant. kasi minadali ito. hindi pinaghihirapan at hindi binubuhusan ng puso. baka yun ang kulang. baka yun ang wala. baka iyon ang kailangan ng aking sikmura.

kasi hindi pagkain ang sagot sa kumakalam na sikmura. at ngayon, busog na busog na ako.

amen

lottie, lottie iyakin...

kapag nagtanim ka daw ng luha, galak ang aanihin. (when you plant tears, you will harvest joy)

likas na marahil sa akin ang maging iyakin. mula pagkabata hanggang sa pagtanda, 'drama queen' ang bansag sakin. hind ko na nga ito napapansin. buong akala ko ay mas matapang ako ngayon, hindi pa pala.

noong bata ako ay humihikbi ako sa tuwing may nang-aasar sakin. halos tumulo pa nga ang uhog ko sa tuwing umiiyak ako sa harapan ng aking mga kaklase. dati, hindi lang sila makinig sa mga sasabihin ko ay magbabalak na akong magsumbong.

pero sabi nga nila, kung nagtanim ka ng luha, galak ang aanihin. at mula sa lahat ng luhang niluha ko ay madami akong natutunan.

kaya pagtapak ko ng hayskul, iniwasan ko na ang pag-iyak. pero hindi maiwasan. hindi matigilan.

lumuluha ako kahit nanonood lang ng pelikula, kahit pa sa cartoons. naiiyak din ako kapag nasaasktan, pisikal man o hindi. iyakin na kung iyakin.

pero laking salamat ko dahil sa bawat luhang tumutulo, may kaakibat na aral akong natutunan.

ngayon, ang dasal ko, nawa sa pagluha ko para sa mga taong mahal o, may aanihin silang galak, kung hindi man ay aral. at sana nawa makaintindi ako at makita ang mga bagay bagay gamit ang inyong mga mata.

dahil kapag nagtanim ka ng luha, may aanihing galak.

bahay-bahayan

marahil nga, ano man ang mangyari, tayo ay domestic na mga nilalang. o kung ano man ang tawag mo dun.

ngayon lang ako nalapit sa pamilya ko. naalala ko dati, sa sobrang malayo ang loob ko sa kanila ay naglalaro ako ng bahay-bahayan kasama ang aking mga paper dolls at hinihiling na sana sila na alng ang pamilya ko. pero hindi, natuto akong magmahal ng pamilya.

at kung kelan naman sila napamahal sa akin ay saka naman ako palaging wala sa bahay at sa kung saan saan na lang nagpapalipas ng gabi. wag nawa ninyo akong pagisipan ng masama pero madami lang talagang ginagawa sa trabaho, sa paaralan at sa misyon. at madalas, lalo na kapag weekend, ay sa kung saan-saan ako natutulog. halos linggo linggo na nga kung tutuusin.

hindi naman ako nagbubulakbol o kung ano man kapag wala ako sa bahay. nakakatawa nga kasi kahit hindi man ako umuwi, ay parang kasama ko na din ang aking pamilya.

domestic kasi tayong mga nilalang ano man ang mangyari. kaya tuloy 'nanay'/ 'mommy' ang tawag sakin ng mga bata. kasi sa tuwing wala sila sa kani-kanilang mga bahay, naghahanap sila ng parent-figure higit pa para tingalain pero para mag-gabay sa kanila, manglibre, umubos ng mga tira at manglibre pa ulit.

labag man sa loob ko na tawagin nila akong nanay, ibig sabihin kasi nito ay matanda na talaga ako, pero natutunaw ang puso ko tuwing naririnig ko ito. sa loob loob ko, tuwing naririnig ko iyon, mahal na mahal ako ng mga alaga ko. pakiramdam ko nanay na nanay na talaga ako.

pero kaakibat ng galak ay ang lunkot at takot ng responsbilidad na nakakubli sa salitang nanay tuwing tinatawag nila akong gayon. alam ko, higit pa sa mahal nila ako, ay kailangan kong magtino sa tuwing tinatawag nila akong nanay dahil tinitingala nila ako at umaasa sila sa akin.

tapos na nga marahil ang panahon ng bahay-bahayan. panahon noong kailan magloko man ako ay ayos lang. panahon noong ang mga anak ko ay paper dolls at kung mapugot man ang ulo nila ay scotch tape lang ang katapat. ngayon, ni mighty bond o greco ay hindi epektib para ipagdikit ang kung ano man ang mabiyak sa kanila, mapa-tuhod man yan o puso.

totoong tao na ang mga inaalagaan ko ngayon. mahal nila ako, at mahal na mahal ko sila. mahal na mahal ko sila na hindi ko kayang makita silang umiyak.

dahil domestic akong tao. at ano man ang mangyari, domestic pa din akong tao dahil sila ang mahalaga para sa akin.

amen