parlor games

birthday ko noong isang araw.

pero dahil lampas na ng 10 ang edad ko ay wala ng party-party. wala na rin sa dugo ko ang maghanda ng spageti at fried chicken. lalo pa ang magpa-parlorgames.

ilang beses ko nang sinabi na pikon ako at ayakong-ayako ang natatalo, kaya minsan, noong bata ako, ay nanghihinayang akong sumali ng parlor games.

paano kung matalo ako? ehdi mapapahiya ako. kaya wag na lang, dyahe eh.

pero minsan, makulit lang talga ang mga game master.

kahit naiyak na nag bata kasi ayaw niya eh pinipilit pa rin silang maglaro. basta ba makumpleto nila ang line up para sa calamansi relay.

naalala ko noon, na ang lakas ng kapit ko kay mami dahil ayako maglaro, wala kasi akong kakilala. ang lalaki pa ng katawan nila, mukha silang goons.

pero noong naglalaro na, parang ayos din naman. masaya din. masaya talaga.

kahit natalo, may consolation prize naman. at least di gaano dyahe.

sa huli, hindi mo lang talaga sila matatanggihan, kasi masaya din naman eh. hindi siya gaya ng inaasahan.

kumbaga, wala ka lang talgang palag.

parang pagmamahal ni God.

kaya nakaka-hook.

praise God!