minsan, wala lang talaga.
gustong-gusto ko yung amoy ng gasolina. di ko rin alam kung bakit. dati pag nagpapa-gas si papa, inaabangan ko na buksan niya yung bintana ng kotse para makapasok ng onti yung amoy. adik lang.
pero mula nung matuto akong mag-commute, at nawalan na din kami ng kotse at nagmahal pa ang presyo ng gas pati pamasahe, parang ayaw ko na.
bagaman gusto ko pa din yung amoy, ayaw ko naman ng pagkakataon.
hassle kasi kapag late ka na nga, tapos magpapa-gas pa yung jip na sinasakyan mo. malas lalo kapag chummy pa yung driver sa gas-boy at makikipagkwentuhan pa. nung minsan, mahigit isang oras akong nalate sa klase dahil halos lahat na lang yata ng gas station ay pinarahan ng driver nung jip. hindi man nagpapagas, nagpapabarya naman.
nakakainip talaga yang mga nagpapa-gas na yan. matagal pa kung bumuwelo.
pero ang mahalaga naman ay yung makarating sa paroroonan. kahit late na, at least nakarating pa din. yun naman ang mahalaga eh.
matagal man bumwelo, ayos lang. worth the wait naman. at least nandito na.
wala lang talaga. <3
skip to main |
skip to sidebar
No comments:
Post a Comment