patuloy tayong naglalaro ng larong alam naman nating lalagapak din sa huli.
sinisinop natin ang ating bawat galaw. kelangan hindi umuga yung tore ng mga blokeng kahoy. kinakatok natin kada isa, masigurado lang kung maluwag ba para madaling makuha. halos hindi na tayo humihinga kada may tumitira.
at sobra sobra lang ang saya natin sa tuwing may nakuhuhang bloke at naibabalik sa tutok ng tore. naglalabas ng hininga at isang malakas na 'sa mukha mo!'. masaya tayo kahit pa alam naman natin na sa pagalapat ng nabunot na bloke sa tuktok ng tore ay mas lalong gegewang ang istruktura.
masaya tayo kahit alam naman natin na lalagapak din naman ang tore sa huli.
mabuway ang tore, gaya ng pagiging mabuway ng ating mga buhay; magulo at halos hindi na maintindihan. buwag na ang pundasyon at nasa bingit na ng paglagapak.
sa huli, lalagapak nga ang tore. sisigaw tayo ng 'jenguuuh' at tatawa dahil sa wakas natapos ang laro. itatayo natin muli ang tore, gaya ng kung ano ito sa simula at maglalaro muli.
patuloy tayong naglalaro ng parehong laro, parang hindi pa natuto sa dati.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment