labing-siyam na sorry para sa 2009

sorry, sorry, lagi na lang sorry. wala na nga yata akong nagawang tama.

bago matapos ang 2009, nakatapos kami sa kule ng 19 na isyu. may pagka-ambisyosa din naman kasi kami, lingguhan ba naman ang release.

lingguhan ang presswork. kada linggo may dalawa o tatlong araw akong hindi makakauwi ng bahay. may isa o dalawang gabi kaming hindi matutulog para lamang umabot sa deadline ng printer. may isang linggo o mahigit kaming nagplaplano/naguusap/nagsusulat para may mailabas na dyaryo.

bawat linggo, mahirap. at madalas nakakabaliw. pero kahit gaano pa ang binuhos ko, parang kapos pa din. pag labas ng dyaryo, lagi na lang may mali.

sorry na lang palagi. lagi na lang may mali.

labing-siyam na isyu. labing-siyam at mahigit din na sorry sa lahat ng taong malapit sakin.

para sa mga jenga boys and girls

patuloy tayong naglalaro ng larong alam naman nating lalagapak din sa huli.

sinisinop natin ang ating bawat galaw. kelangan hindi umuga yung tore ng mga blokeng kahoy. kinakatok natin kada isa, masigurado lang kung maluwag ba para madaling makuha. halos hindi na tayo humihinga kada may tumitira.

at sobra sobra lang ang saya natin sa tuwing may nakuhuhang bloke at naibabalik sa tutok ng tore. naglalabas ng hininga at isang malakas na 'sa mukha mo!'. masaya tayo kahit pa alam naman natin na sa pagalapat ng nabunot na bloke sa tuktok ng tore ay mas lalong gegewang ang istruktura.

masaya tayo kahit alam naman natin na lalagapak din naman ang tore sa huli.

mabuway ang tore, gaya ng pagiging mabuway ng ating mga buhay; magulo at halos hindi na maintindihan. buwag na ang pundasyon at nasa bingit na ng paglagapak.

sa huli, lalagapak nga ang tore. sisigaw tayo ng 'jenguuuh' at tatawa dahil sa wakas natapos ang laro. itatayo natin muli ang tore, gaya ng kung ano ito sa simula at maglalaro muli.

patuloy tayong naglalaro ng parehong laro, parang hindi pa natuto sa dati.

child's play*

ayaw ko nang maglaro. lampa kasi ako.

kaunting tulak lang ay nadadapa kaagad ako. hindi ko nga magawa ng maayos maski simpleng paglakad lang, paano pa kaya ang makipagtakbuhan?

ayaw ko lalong maglaro. pikon kasi ako.

simula pa lang ay alam ko nang talo na ako. bakit ko pa tataya kung wala din namang pag-asa?

ayaw ko nang maglaro. lagi naman kasi akong talo.


*sorry kult :D

wishlists at kung ano pang mga listahan

minsan, makakalimutin lang talaga ako.

at alam ko gayundin ang karamihan. kaya sinisimulan ko na ang wishlist ko.

1. sherlock holmes na libro

--- baka kako, kung pumasa ako ng psych, ay naging detective ako. idol ko si sherlock, fan ako ng mga kwento niya. gustong gusto ko yung nagde-deduce, pero mas madalas, nanghuhula lang talaga. baka nga, kung naging detective ako, mas mag-excel ako. malay natin. hindi pala ako dapat nag-artist.

2. panyo

--- bawat pasko laging panyo ang hinihingi ko sa mga tao. sa sobrang burara ko kasi ay hindi ko na alam kung saan ko linalagay ang mga gamit ko, lalo pa yung mga panyo. kaya lagi silang nawawala, at lagi akong humihiling ng ganito pag pasko. mahirap na, kailangan pa man din ng pamunas ng pawis, sipon at luha.

3. payong
--- hindi lang panyo ang nawawala ko, pati payong. kung hindi man mawawala, masisira. gaya ng panyo, lagi din ako nakakatanggap ng payong, na lagi ding nawawala. ayos lang naman, masaya naman ang maglakad sa ilalim ng ulan. so emo. ew.

4. dvd ng detective conan series
--- hindi lang kay sherlock holmes natatapos ang detective fantasies ko. idamay na natin pati si detective conan. dati, bago pa pumasok sa vocabulary ko ang presswork, bisyo ko ang panunuod online ng detective conan. sa isang gabi, nakaka5 episodes ako mahigit. ganoong kaluwag ang sked ko. pero ngayon wala na. alam na kung bakit.

5. regina spektor mp3's
--- mp3 files lang ha. para portable, usb lang okay na. hindi ako masyadong fan ng music, pero bet ko talaga si regina. ewan kung bakit. baka kasi maysa-emo ang music niya. haha.

6. wrist watch
--- minsan na kong hiniritan ni sarah na reregaluhan niya ko ng relo. paano kasi ay lagi akong late. baka nga, ika ko, kung magkaroon ako ng relo ay matuto na kong maging on time. wala na kasi vocabulary ko ang time. kaya din siguro impatient na ko madalas. hindi na ko marunong maghintay, wala kasi akong oras.

7. planner
--- hindi lang track of time ang wala ako, pati track of days. madalas nawawala na din ako sa panahon. nakakalimutan ko na monday pala ngayon at sunday pala kahapon. kelangan ko na din pala ayusin ang skedyul ko, paano kasi ay madami akong nakakalimutang dates. yan tuloy, madalas akong napapahamak.

8. makukulay na bolpen
--- may planner naman ako ngayong taon, hindi ko lang naacheive yung mga nakasulat dun. kaya kung may magreregalo ng planner, pasamahan na din ng makukulay ng bolpen [package deal yan; relo, planner, bolpen]. naisip ko, baka kako hindi ko naacheive ang mga nakasulat kasi hindi makulay ang sulat. in fact, hindi ko nga sila nasulat sa planner for more! hindi kasi exciting pag black lang ang panulat. may kakaibang effect lang talaga ang pag-gamit ng ibang kulay para sa ibang bagay. more than that, masaya pag makulay. yehey.

9. hoodie
--- nakakafrustrate kasi. may nakita kami ni khiara noong minsan na hoodie, gray tapos may print na stars at heart. hindi ko muna binili, sabi ko babalikan ko na lang. pag balik ko, wala na! at mula noon, i learned to grab every opportunity. sayang yung hoodie na yun, it's a perfect fit.

10. cash
--- and if all else fails, pwede naman ang ever reliable na cash. regardless pa kung nasa ampao o hindi, sino ba namang tatanggi sa grasya. bilang pera pera lang naman talaga ang mga bagay.

sabi ng isa kong kaibigan, lists remind us that something is always more than one. pero if i know, hindi niya maiisip yun kung hindi ko sinabi na lists help us remember. although i have to agree with him na madalas madaming dapat alalahanin. more than one ika nga.

makakalimutan ko ang sinabi niya, at makakalimutan niya ang sinabi ko. kaya ko ito inililista, para hindi makalimutan.

mahirap na ang makalimot.

lahat in a hat

ano pa ang hahanapin mo?

pinasalubungan ako ni piya kahapon ng sumbrero galing vietnam. nagulat nga ako at naalala pa niya. nakulitan siguro sa akin dahil kinukulit ko siya dati na uwian ako ng poging vietnamese na marunong maglayout. yun tuloy, naging cap yung poging vietnamese.

sinuot ko yung hat nung pag-uwi ko. paglapat nung sumbrero, feeling ko ang tali-talino ko. pakiramdam ko ay na-channel ni piya ang kanyang talino sa hat na yun at ako ay nadadampian maski ng kaunting galing man lang pagsuot ko. talino in a hat, galing in a hat.

lahat in a hat, ano pa ang hahanapin ko?

minsan ay umacheive kami nina pao at tish ng all-in-one hat. lahat ng kelangan mo, nasa sumbrerong iyon na. well, lahat ng kailangan mong sumbrero nga lang.

dinesign namin yung hat na nababago depende sa gusto ng may-ari. yung una naming design ay flat top hat na nagiging messenger cap na nagiging visor. kung gusto mo chill lang, flat top hat. kung feel mo namang magpa-cool, messenger cap. tapos kapag mainit na ang anit, visor. o ha? unique yata yung idea namin, ano pa ang hahanapin mo?

pero hindi na din natuloy yung business. mataas pa nga mga pangarap namin nun, ma-t-tv pa kami kuno. minsan nga iniisip ko, bakit kaya kami tumigil? dahil ba samin o baka hindi lang talaga patok ang all in one hat?

baka nga tamad kami. nagte-thesis na kasi kami at halos hindi na nga nagkakakita. wala na nga kaming oras para sa isa't-isa, paano pa kaya para sa sumbrerong binebenta. hindi na namin natuloy ang maaring daan sa kasikatan at kayamanan.

pero maari din naman na nawalan na kami ng motivation kasi wala masyadong sumuporta ng aming produkto? baka hindi naman lahat ng tao gusto ng hat na nagiiba-iba. baka hindi naman patok ang all in one hat.

hindi pumatok yung hat namin, kahit pa alam namin na maganda ito at walang kaparis. baka naalala ni piya ang minsang pagbenta ko ng mga sumbrero kaya tuloy yun ang ibinigay sakin. malay ko ba

ano pa nga ba ang hahanapin kung wala namang hinahanap?

family day

kung hindi lang dahil sa grade ay hindi ko sasamahan ang kapatid ko sa family day nila.

kung ako lang, hindi ko na dapat babalikan ang highschool ko. bakit pa? lalo at hindi ko naman kasama ang barkada at hindi ko naman sigurado kung kilala pa ko ng mga titser ko noon. wala naman akong mapapala sa pagbalik kung hindi ang pagalala sa nakaraan. pero mabuti na din yun, yung magbalik-tanaw.

kaya ayun, nasa siena ako kanina para sa family day. sa loob loob ko, kung hindi lang talaga para sa grade eh hindi ako pupunta. pumirma ako sa attendance, tutal yun lang naman talaga ang layon ko doon. pero sayan kung ganun lang, kaya nagmisa na lang din ako.

pero pagpasok ko ng gym hindi ko inaasahan na ganoon kaunti ang tao. family day daw ang pinuntahan ko, pero walang family.

puro estudyante ang nandun. kung meron mang magulang, iilan lang. yung karamihan ng mga bata, nakatatandang kapatid din ang kasama.

nasaan na nga ba ang pamilya?

para sa mga mushroom-sugat

parang mushroom ang mga sugat ko ngayon. bigla-bigla na lang sumusulpot.

nagugulat na lang ako na may bago na naman akong sugat sa may binti. ni hindi ko nga naramdamang mahapdi o anuman. basta pagtingin ko lang sa binti ko ay andun na siya. tuyo na ang dugo.

mahaba-haba yung sugat. sing-haba halos ng hinliliit ko. para siyang may tahi na ewan. medyo nakaumbok kasi dahil sa nanuyong dugo. ibig bang sabihin nun ay matindi yung pagdurugo? baka nga. hindi ko nga lang namalayang tumutulo na pala yun.

walang sakit pero may sugat. masarap pero walang sustansya.

parang mushroom yung sugat.