AGH

AGH

yun lang

T_T

para sa tres bulates at sa alaala ng blue room

naalala niyo pa ba? yung mga gabi natin sa blue room?

yung wantusawang usapan tungkol sa mga crush natin? paano kasi ay gradeschool tayo noon, kaya big deal ang crushes. big deal lalo na kapag narinig nina tita yung mga usapan natin.

naalala ninyo noong minsang nagtago ako sa kwarto kasi binulalas ninyo kina tita ang ultimate secret ko? grabe lang ang hiya ko noon. iyak lang ako ng iyak hanggang sa nirescue niyo na ko mula sa bintana kasi nga hindi na ko naimik.

doon ako sa blue room nagtago. sa blue room na nagtatago ng mga sikreto natin noon.

ilang taon na din ang nakalipas? ni hindi na nga blue yung blue room. doon pa din kaya nagtatago ang mga sikreto natin? ang mangilan-ngilang childhood crushes at ang mga pangarap ng isang happy ending?

pero ano nga ba ang happy ending? wala na tayo halos balita sa isa't-isa, pero alam natin na na labas-masok tayo sa kung anong mga relasyon. minsan masaya, madalas nasasaktan at patuloy na umaasa. pero kelan tayo matututo? nasaan na ang happy ending?

hindi na blue yung blue room at wala pa din tayong happy ending.

find the hidden mickey

ang tagal na kitang kilala.

bata pa lang ako, bilib na bilib na ko sayo. ako pa nga yata ang number one fan mo.

palagi mo akong napapangiti. sinusubaybayan ko ang mga cartoons mo na bentang-benta sakin. nakakatawa ka palagi.

pero nasaan ka nga ba?

nahihirapan akong makita ka. kilala naman kita. o kilala nga ba kita?

alam ko naman ang hitsura mo. 3 circles lang yun diba? pero bakit kahit anong titig ko tila wala ka. ikot-ikutin ko man ang frame, hindi kita makita.

matagal na kitang kilala, pero hindi din pala.

and bang bang bang, she shoots him dead*

hello stranger.

'huwag kang makikipagusap sa hindi mo kakilala.' ito ang bilin ng nanay ni little red sa kanya bago siya umalis ng bahay. ito yung alam kong version [iba pa yung kay roald dahl].

yan na nga yata ang number 1 rule para sating lahat. wag na wag daw tayo kakausap sa hindi natin kakilala. kesyo daw hindi sila mapagkakatiwalan.

pero hindi ba lahat ng mga kaibigan ay stranger satin sa umpisa?

naaalala ko ang mga dating pamilyar lang na mukha, yung mga madalas lang nakakasabay sa dyip, o kaya nakakasalubong sa hallway. mayroon ding mga pamilyar na pangalan na naririnig lang mula sa iba, nababasa naman sa tabi-tabi kung minsan.

hindi naman inaasahan na bukas makalawa ay makikilala na sila. hindi inaasahan na magiging malaking parte pala sila ng buhay.

sa strangers nagsisimula ang mga magkakaibigan.

hello stranger.

*roald dahl's little red riding hood and the wolf

pusang bungi

mayroon isang pusang bungi. ang buntot ay pauli-uli. ulitin natin ulit. baka may mali.

at uulitin ni mama yung kwento mula umpisa at uulit nang uulit hanggang sa makatulog ako.

ayaw na ayaw ko yung kwento ng pusang bungi noong bata ako. paano kasi ay paulit-ulit, hindi natatapos.

paulit-ulit kasi may mali. hindi natatapos kasi may dapat ayusin.

ulitin natin ulit. baka may mali.

AHH DUGO! iba't ibang kwento tungkol sa mga sugat galore

takot ako sa dugo.

pag may dugo kasi, ibig sabihin masakit. pag may dugo, ibig sabihin may nangyaring hindi maganda.

hindi ko makakalimutan ang maraming beses na dumugo yung tuhod ko dahil sa pagkadapa. madaming beses ko na din namang nakwento na lampa ako at hindi na bago kung may sugat ako kung saan man.

pinaka-naalala ko ay yung noong nadulas ako sa may may gym noong grade 1 ako. naghahabulan kami noon. saktong may inaayos sa gym kaya tuloy ang dami-daming buhangin at graba sa paligid. doon ako nadulas, sa may mga graba. pagtayo ko noon, hindi ko mapigilan ang luha, liban sa masakit ang pagkadulas ko, ang dami ding tumutulong dugo mula sa aking tuhod.

ang haba ng sugat ko noon. mula tuhod hanggang bago mag-paa sa isang binti. sa isa naman ay mas maikli naman ng halos isang dangkal. kadiri yung sugat na yun. naghalo ang kulay ng dugo pati ng graba. pero mas kadiri siya nung nilinis, kulay betadine at may bandaid sa kung saan saan.

naririndi ako kapag naalala ko yun. naaalala ko ang sugat, pero mas naaalala ko ang sakit, hapdi at yung dugo nung nadapa ako.

hindi ko makakalimutan yung dugo.

mahigit 12 years na din yun. hindi din naman yun yung huling beses na nasugatan ako. hanggang sa pagdadalaga ko ay patuloy ang pagtisod, pagkadapa at syempre ang pagiipon ng madaming sugat, pasa at peklat sa binti, hita at kung saan pa. nandun pa din ang pag-iyak at pagluha dahil sa sakit at hapdi ng bawat sugat.

pero hindi ko inaasahan na minsan, pwede palang masaktan kahit walang dugo. at mas masakit pala ang mga sugat na ganun.

takot ako sa dugo. pero hindi lahat ng sugat ay dumurugo.

i eight you jolo!

akala ko naman nag-aaral si jevan ng spelling ng numbers noon.

tinanong niya ako minsan kung ano ang spelling ng 'eight'. sagot naman ako ng e-i-g-h-t. sulat naman yung bulol kong kapatid sa papel na hawak niya.

hinayaan ko ang bata, at tumuloy sa ginagawa ko (nag-ayos yata ako ng kama nun, hindi ko na matandaan). pero paglabas ko ng kwarto nagulat ako sa pinaskil ng kapatid ko.

'I EIGHT YOU JOLO'

tumawa ako at tinawag ang aking mga magulang.

sa isip ko, grabe lang ang galit ni jevan ay jolo para ang 4-letter word na HATE ay gawing 5-letter word na EIGHT. hindi daw sapat ang apat na letra para sa tindi ng inis niya sa kanyang kuya.

pero aanhin ang galit kung panandalian lang ang mga bagay-bagay?

isa sa mga natutunan ko nitong bagyo ay ang pagiging ephemeral ng mga bagay. lahat sila ay may potentyal na maglaho na lang bigla.

naisip kaya ito ni jevan nung nagalit siya kay jolo?

o baka naman mali ang akala ko na nag-aaral siya ng numbers nung tinanong niya ako.

na mali pala ang dinig ko bilang bulol kasi yung bata. HATE pala talaga yung tinatanong niya pero hirap lang siyang bigkasin ang H kaya EIGHT tuloy ang dinig ko.

baka naman ako talaga ang mali.

isa lang palang malaling akala ang lahat. isang ephemeral na ilusyon.