gusto ko magswimming!

weird kasi ang panahon. mahangin na maaraw na medyo may ambon.

di ko sigurado kung beach weather ba ito o ano, pero naka-summer attire ako. kebs na lang sa ambon.kung ano man, may payong din naman ako.

gusto ko na kasi mag-bakasyon. kaya ngayon pa lang ay sinesense ko na ang pag-attire ng pang-summer. pag summer kasi, walang pasok. at masaya yung kapag walang pasok. walang plate at walang dyaryo. kahit buong araw pwede ako matulog. masaya yun.

sana bakasyon na nga. parang gusto kong mag-swimming. yung mag palutang-lutang sa dagat o sa pool. yung tawa lang ako nang tawa dahil nadadala na ako ng alon at kinakabahan din dahil hindi ako marunong lumangoy.

ay, yun lang. hindi nga pala ako marunong lumangoy. kung malayo ako sa pampang ay hindi ako makabalik. at kapag hindi ako makabalik, malulunod na lang ako. at mamatay. o kakainin ng pating. alin man dun, nakakatakot isipin.

ayako na pala magswimming. pero malay natin, bukas gustuhin ko ulit.

weird kasi ang panahon. pabago-bago.

lilipad lilipad takure

sabi nung isang kartun noong kabataan ko.at kung saan saan sila napadpad.

sa totoo lang ay hindi ko na maalala ang kwento nun. hindi ko nga yata iyon pinapanuod. pero gusto ko lag ang ideya ng makalipad. makawala. makalaya.

pero malabo ang pangarap na makalaya. dahil kapalit nito ay kawalan.

malaya man, nakakulong pa din.

lumipad man ang takure, nakakalimutan na siya ng mga batang minsan siyang pinanood.

kung saan saan na kasi siya napadpad, malayo sa mga nagmahal sa kanya.

family reunion

full house kami kanina.

liban sa naglalaro kami ng pusoy dos ay puno talaga ang bahay namin. halos magsiksikan kami sa loob ng bahay, kaya tuloy doon na lang kami sa labas ng bahay tumabay. habang naglalaro ng pusoy dos.

pinilit naming alalahanin kanina kung ano nga kami dati. nung mga bata pa kami. inalala namin kung gaano kalaki yung bahay namin para sa amin. lumiit ba ang bahay namin? o lumaki lang kami?

baka nga lumiit ang bahay namin. kasi madaming pinabago nitong mga nakaraang taon, at hindi na nila ito naabutan. pero hindi rin. palagi namang maliit para sa akin ang bahay namin. wala na itong ililiit pa.

o baka naman, lumaki na nga lang talaga kami. kung tutuusin, mahigit isang dekada kaming hindi nagkita-kitang magpipinsan. baka nga kami ang lumaki. tumatanda na din kasi kami.

iba pala talaga kapag tiningnan mo ang mga bagay-bagay mula sa ibang pananaw.

buti na lang full house kami kanina.

dead kid

minsan naman akong naging dead kid.

dati, halos hindi ako naimik. mahiyain din kasi ako noon at natatakot ako sa lahat ng nakapaligid sa akin. hindi rin ako malayo noon sa mga magulang ko lalo pa sa nanay ko. ayakong hindi sila kasama dahil pakiramdam ko kakainin ako ng ibang tao. nakakatakot sila. nakakatakot silang lahat.

pero nagbabago ang mundo paglipas ng panahon. at nagbabago din ang mga tao kasabay nito. hindi na ako sing tahimik ng dati. at dahil dun, akala ko hindi na ako takot.

akala ko nasa tama pa ako. na lahat ay nadadaan sa kwento. na masaya ang ganito. na ganito lang talaga ang kaya ko. na ito ako. 

sabi nga nila. madaming namamatay sa maling akala. patay na nga ako marahil. 

marahil nga, hindi man ako sing tahimik ng dati, dead kid na naman ako.

dead kid na nga talaga.

flash

mabilis na nga talaga ang lahat.

kaninanina ang ay hinahapit ko ang paper ko sa english, tapos ngayon ay gabi na. hindi ko na lang talaga namamalayan ang oras.

hindi ko na din namamalayan ang mga araw. parang kahapon lang ay nagmamadali akong pumasok sa klase ko ng marketing na tuwing lunes lang tapos ngayon ay biyernes na. lahat ay singbilis ng kidlat. lahat ay singbilis ni flash kumbaga.

grabe lang, nararamdaman ko na ngayon ang pagod kakahabol sa oras. masyado itong mabilis. masyado naman akong mabagal. ako na nga lang marahil ang mabagal.

at lahat ay para na nga lang talagang flash. mabilis.

kapag may tinulak, may nalalaglag

at bilang lampa lang talaga ako, tuwing tinutulak nila ako ay mabilis akong malaglag.

palagi na lang.

baka nga kasi mahina lang ang tuhod ko. madali kasi akong madala. maski konting tulak lang.

takot ko lang talaga, baka maulit ang dati.

kasi kapag may tinulak, may nalalaglag.

narnia

si mon ay palaging nasa narnia.

kung wala siya sa fa, tiyak, nasa narnia siya. at minsan (hindi lang misan pero madalas) na nagseselos kami sa narnia bilang inaagaw nito ang kaibigan namin.

pero wala kaming ideya kung saan ba ito o kung anong klaseng lugar ba ito. basta pag wala si mon, nasa narnia siya.

minsan naisip na namin na baka sumasayaw siya sa narnia, bilang magaling siya sumayaw. o kaya naman ay kumakanta, bilang magaling din siya dun. pero alam naming biro lang ang mga ito at patuloy pa ding misteryo para sa amin kung saan nga ba nagpupunta si mon tuwing nawawala siya sa fa.

ikaw kasi mon, bigla-bigla kang nawawala at madalas walang pasabi. kaya tuloy nagimbento na lang kami ng lugar na sa palagay namin ay palagi mong pinupuntahan. nag-aalala lang kasi kami sayo. at sa paraan ng pagpapangalan ay napapanatag kami na ligtas ka, diyan sa lugar mo sa narnia.

at ako rin may sarili nang narnia. naiintindihan ko na kung bakit nawawala bigla si mon. alam ko na din kung ano ang hitsura ng narnia.

sa narnia nahahanap ang sarili, nabubuo ang pagkatao.

at para sa mga kaibigan ko, para mapantag kayo, nasa narnia lang ako.