“Gaano kalayo ang mararating sakay ng Balangay?”
Ganyan ang bungad ko sa panelists noong thesis delibration ko.
Gaano na nga ba kalayo ang narating ko?
Malayo, sa tingin ko malayo na din. Kaya maraming salamat sa mga tao na kasama ko sa ‘paglalakbay’ ko.
Kina Mama at Papa, para sa lahat-lahat. Mula sa pambaon araw-araw, hanggang sa moral support tuwing nagpupuyat ako. Pati na din sa mga kapatid ko, kina Jojo, Trice, Jolo at Jevan. Lalo na sa’yo Jevan na tila fan ng ginawa kong libro. Salamat sa inyo.
Kina tita Angie at tito Nelson, sa inspirasyon at libreng pagpapa-print ng thesis. Wala siguro ako Fine Arts kung hindi dahil sa inyo.
Sa mga kaibigan noong high school, sa inyong mga hindi makapaniwala na tinuloy ko ang pagfa-Fine Arts. Salamat sa lahat ng tawanan at kwentuhan.
Sa mga kaibigan ko YFC/YFL, salamat sa pakikinig sa lahat ng kadramahan ko.
Sa mga kaibigan ko sa FA, sa wakas ito na! Salamat sa pagkakataong nakasama ko kayo sa loob ng apat na taon. At para naman sa mga Browny, sayang talaga yung mga sombrero natin, ikayayaman pa man din natin yun.
Sa mga propesor na walang kinalimutang ituro. Di ko talaga alam kung saan ako pupulutin kung wala kayo.
Kay sir Marc, na thesis adviser ko. Literal na milagro itong thesis na ito.
Sa Kule, at sa mga taong bumubuo nito, na nagturo sa akin ng mga hindi natutunan sa eskwela. Salamat sa lahat ng oras na kasama kayo.
Kay Chris, para sa walang sawang pakikinig sa lahat ng reklamo ko sa mundo, sa pagsama sa akin sa kung saan-saan at sa pagkuha ng mga litrato na ginamit ko para sa thesis, maraming, maraming salamat.
Syempre, sa Panginoon na pinakinggan ang halos araw-araw kong pagsisimba. Salamat sa lahat at hindi ninyo ako pinabayaan. Amen.
Sa huli, malayo man ang narating ko na, alam ko hindi pa dito natatapos ang lahat. Malayo pa ang aabutin ko. Muli, maraming, maraming salamat sa lahat.
